Kłopot z emocjami nie bierze się z ich istnienia, lecz stąd, że w zależności od cech otoczenia rodzinnego, w jakim się urodziliśmy i dojrzewaliśmy, niektóre z tych emocji i zachowań mogą być trudne do zaakceptowania przez najbliższych, ważnych dla nas ludzi.

Od dzieciństwa słyszymy, że miłość jest sensem istnienia, celem, spełnieniem. Czy rzeczywiście zaczyna się ona w dorosłości – wtedy, gdy kogoś spotykamy i zakochujemy się – czy dużo wcześniej, w relacji, która nie miała nic wspólnego z romansem, ale była sprawą życia i śmierci?

Mówimy, że świat stał się narcystyczny, jakby narcyzm był tylko modą lub chorobą czasu. A przecież narcyzm jest czymś głębszym: jest ludzką raną, która nauczyła się błyszczeć, żeby nie bolało.

Wiele mówimy o wewnętrznym uzdrowieniu, budowaniu poczucia własnej wartości, samoakceptacji. Lecz dopiero wtedy przecież, gdy nauczymy się szanować swoje ciało możemy mówić o prawdziwej akceptacji siebie.

Relacja z ojcem to jedno z najbardziej niedocenianych źródeł wpływu na życie emocjonalne kobiet. Za określeniem „córeczka tatusia” kryje się coś więcej niż tylko bliska więź ojca z córką. To często emocjonalne uwikłanie.

Być ojcem dorastającej córki to wyzwanie, którego wielu mężczyzn się obawia. Jak radzić sobie z jej dojrzewaniem, zmieniającą się emocjonalnością i pierwszymi relacjami?

Relacja ojca z córką to wyjątkowa więź, która kształtuje się na wielu poziomach – emocjonalnym, społecznym i kulturowym. Jednak często to, jak ojciec odnajduje się w tej roli, jest uwarunkowane jego własnymi doświadczeniami z dzieciństwa.

„Odcięcie pępowiny” to nie tylko metafora dorastania, ale często kluczowy, choć trudny proces w relacji syna z matką.

Wciąż pokutuje przekonanie, że ojciec jest „od syna”, a córka to domena matki. Nic bardziej mylnego. Jak wygląda ojcostwo w XXI wieku?

Jak się chronić przed destrukcyjnym wpływem stresu na ciało i umysł? Czym się różni wypalenie stresowe od depresji? Dlaczego to, jak sami siebie postrzegamy ma tak ogromne znaczenie?