Im wyżej ustawiona jest poprzeczka, tym bardziej zmusza nas do przejścia samych siebie.
Wyzwania pchają nas do przekraczania psychicznych i fizycznych granic, ujawniając ukryty potencjał i prowadząc do rozwoju.
Cytat Bernarda Werbera, „Im wyżej ustawiona jest poprzeczka, tym bardziej zmusza nas do przejścia samych siebie.”, dotyka fundamentalnych aspektów ludzkiej psychiki i filozofii bytu. W centrum tego spostrzeżenia leży koncepcja wyzwania jako katalizatora wzrostu i transformacji. Z psychologicznego punktu widzenia, „poprzeczka” może być interpretowana jako cel, oczekiwanie, norma społeczna, lub osobista ambicja, która wydaje się przekraczać nasze obecne możliwości. Reagując na takie wyzwanie, uruchamiamy głębokie mechanizmy adaptacyjne i obronne, które ostatecznie prowadzą do poszerzenia naszych granic.
Kiedy stajemy w obliczu czegoś, co wydaje się niemożliwe lub niezwykle trudne, nasza psychika przechodzi przez fazę dysonansu. Stare strategie i wzorce zachowań okazują się niewystarczające, co wymusza poszukiwanie nowych rozwiązań. To właśnie w tym procesie „przechodzimy samych siebie”. Można to rozumieć na kilku poziomach:
- Przekraczanie psychologicznych barier: Często to nie brak umiejętności, lecz brak wiary w siebie, lęk przed porażką, czy niska samoocena, są prawdziwymi barierami. Wysoka poprzeczka zmusza nas do konfrontacji z tymi wewnętrznymi ograniczeniami. Sukces w pokonywaniu takich wyzwań buduje rezyliencję i poczucie własnej skuteczności.
- Rozwój nowych kompetencji: Aby sprostać wygórowanym wymaganiom, musimy uczyć się nowych rzeczy, rozwijać istniejące umiejętności lub szukać innowacyjnych podejść. To proces aktywnego uczenia się i adaptacji, który prowadzi do realnego wzrostu kompetencji.
- Zmiana perspektywy i wartości: Ekstremalne wyzwania często prowadzą do fundamentalnych zmian w naszym światopoglądzie. Uczymy się, co jest naprawdę ważne, redefiniujemy swoje priorytety i często odkrywamy w sobie nieznane dotąd zasoby siły i determinacji.
Filozoficznie, cytat ten wpisuje się w nurt egzystencjalizmu, podkreślając rolę wolności i odpowiedzialności w kształtowaniu własnego losu. To, jak reagujemy na „poprzeczkę”, świadczy o naszej gotowości do przyjęcia wyzwań i do aktywnego kształtowania naszej przyszłości, zamiast biernego poddawania się okolicznościom. Werber sugeruje, że prawdziwe życie zaczyna się tam, gdzie kończy się komfort, a wzrost jest nierozerwalnie związany z wysiłkiem i przekraczaniem własnych granic. W ten sposób, wyższa „poprzeczka” staje się nie tylko wyzwaniem, ale i zaproszeniem do głębszego poznania siebie i maksymalizacji swojego potencjału.