Jeśli Bóg, którego czcisz, nie sprawia, że czujesz się jak książę, to czcisz nie tego Boga.
Jeśli religia umniejsza, to nie służy. Prawdziwy Bóg wzmacnia godność, daje moc i poczucie niezbywalnej wartości.
Głębia godności i autentycznego sacrum w cytacie o. Johna Sturma SJ
Cytat o. Johna Sturma SJ: „Jeśli Bóg, którego czcisz, nie sprawia, że czujesz się jak książę, to czcisz nie tego Boga” jest głęboko rezonującym stwierdzeniem, które na wskroś przenika zarówno płaszczyznę filozoficzną, jak i psychologiczną ludzkiej egzystencji w relacji do sacrum.
Filozoficznie, odnosi się on do kwestii autentyczności doświadczenia religijnego i natury bytu boskiego. Sugeruje, że prawdziwe bóstwo, godne czci, musi być źródłem podmiotowego wzmocnienia, podniesienia godności i wartości jednostki. Idea „księcia” to tutaj metafora najwyższego szacunku, poczucia wewnętrznej wartości, władzy nad własnym życiem i godności niepodważalnej. Jeśli koncepcja Boga, którą przyjmujemy, prowadzi do poczucia umniejszenia, lęku, braku sprawczości czy bezwartościowości, to kwestionuje to nie tylko Jego charakter, ale i samą sensowność takiej relacji. Prawdziwy Bóg jawi się więc jako transcendentne, ale jednocześnie immanentne źródło poczucia własnej sprawczości i niezbywalnej wartości.
Z perspektywy psychologicznej, cytat ten dotyka fundamentalnych aspektów ludzkiej potrzeby samoaktualizacji
, poczucia własnej wartości
i bezpieczeństwa egzystencjalnego
. Koncepcje Boga, które redukują człowieka do roli bezwolnego sługi, pełnego lęku przed karą, sprzyjają ukształtowaniu się neurotycznej osobowości
religijnej. Taki „Bóg” staje się projekcją wewnętrznych lęków, często wyniesionych z traumatycznych doświadczeń, bądź niezdrowych wzorców relacji z autorytetami. Prawdziwe doświadczenie religijne, zgodnie z tym cytatem, powinno być doświadczeniem afirmacji
egzystencji, źródłem siły wewnętrznej
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
i poczucia bycia kochanym
i cenionym
bezwarunkowo. Odnosi się to do psychologicznej potrzeby uznania
i miłości bezwarunkowej
, które są kluczowe dla zdrowego rozwoju. Bóg, który wzbudza poczucie „księcia”, to Bóg, który uwalnia od lęku, wzmacnia poczucie tożsamości i daje moc do twórczego kształtowania swojego życia, a nie pętania go lękami i poczuciem winy. Wspiera autonomię
i sprawczość
, zamiast je odejmować. Cytat ten jest wezwaniem do refleksyjnej wiary
, która nie jest ślepym posłuszeństwem, ale głęboką relacją wzmacniającą człowieczeństwo. Analizowany cytat jest zatem apelem o poszukiwanie takiego sacrum, które jest źródłem wewnętrznej godności, mocy i poczucia niezbywalnej wartości.