Kiedy zastanawiamy się nad swoim życiem, to właściwie sam fakt, że żyjemy, powinien nas najbardziej zadziwić.
Fakt istnienia powinien nas zdumiewać, otwierając drogę do głębszego sensu, autentyczności i egzystencjalnej refleksji nad życiem.
Zadziwienie istnieniem jako fundament psychologiczny
Cytat Reinholda Schneidera, „Kiedy zastanawiamy się nad swoim życiem, to właściwie sam fakt, że żyjemy, powinien nas najbardziej zadziwić”, zanurza nas w głębinach egzystencjalnej refleksji, dotykając fundamentalnych aspektów ludzkiego doświadczenia. Z perspektywy psychologicznej, jego sedno tkwi w fenomenie podstawowego zdziwienia bytem, które, choć często marginalizowane w zabieganej codzienności, stanowi źródło zarówno lęku egzystencjalnego, jak i głębokiego sensu.
Filozoficznie, cytat rezonuje z myślami Heideggera o byciu-w-świecie (Dasein) oraz z pytaniem o to, dlaczego istnieje coś, zamiast niczego. To fundamentalne pytanie, które filozofia stawia od wieków, Schneider sprowadza do osobistego doświadczenia. Z psychologicznego punktu widzenia, owo „zadziwienie” nie jest tylko intelektualną konstatacją, ale głęboką, afektywną reakcją na samo istnienie. Jest to moment, w którym świadomość własnego bytu wybija się ponad rutynę, obyczaje i codzienne cele, ujawniając jego nieoczywistość i cudowność.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W kontekście psychologii egzystencjalnej, zdziwienie życiem może być bramą do autentyczności. Kiedy przestajemy traktować nasze istnienie jako coś oczywistego, zaczynamy je cenić. Może to prowadzić do intensywniejszego przeżywania chwil, większej otwartości na doświadczenia i głębszego poszukiwania sensu. Z drugiej strony, niezdolność do odczuwania tego zdziwienia, wynikająca z mechanizmów obronnych, rutyny czy cynizmu, może prowadzić do alienacji, poczucia pustki i braku zaangażowania w życie. Psychoterapia może pomóc w odkryciu na nowo tego pierwotnego zdziwienia, otwierając drogę do głębszego samopoznania i pełniejszego życia.
Owo zdziwienie jest również silnym motorem poszukiwań duchowych i naukowych. Prowadzi do stawiania pytań o początek, cel i koniec, o naszą rolę w kosmosie. W ujęciu psychologicznym, zdolność do odczuwania tego pierwotnego zdziwienia świadczy o zdrowej, otwartej postawie wobec świata i siebie, będąc jednocześnie źródłem siły i pokory.