Miłość to jest to, co pozostaje, gdy już zabrane jest wszystko, nawet nadzieja.
Miłość to fundament istnienia, nieuwarunkowana bliskość i sens, objawiające się, gdy znikają wszelkie złudzenia i nadzieja.
Głębokie rozumienie miłości w kontekście egzystencjalnym
Cytat Anny Kamieńskiej, „Miłość to jest to, co pozostaje, gdy już zabrane jest wszystko, nawet nadzieja”, niesie za sobą głębokie implikacje filozoficzne i psychologiczne, zmuszając nas do przewartościowania potocznego rozumienia miłości. W tradycyjnym ujęciu, miłość często kojarzona jest z pozytywnymi emocjami, wzruszającą bliskością, a także jako źródło nadziei i pocieszenia. Kamieńska radykalnie odwraca tę perspektywę, proponując miłość jako coś o wiele bardziej fundamentalnego, coś, co wykracza poza ulotne stany emocjonalne i warunkujące elementy ludzkiej egzystencji.
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat ten można interpretować jako próbę dotarcia do prawdziwej istoty miłości, która objawia się w sytuacjach skrajnych, w obliczu straty i cierpienia. W psychologii egzystencjalnej zakłada się, że człowiek prawdziwie poznaje siebie i swoje wartości w momentach kryzysu, gdy zewnętrzne opory i iluzje odpadają. Kiedy wszystko inne zostaje zabrane – status społeczny, dobra materialne, a nawet nadzieja na poprawę czy na przyszłość – to, co pozostaje, to szczera, nieuwarunkowana miłość. Może być to miłość do drugiego człowieka, do życia samego w sobie, czy też miłość pojmowana jako fundamentalna siła napędzająca ludzką wolę przetrwania i dążenie do sensu.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Filozoficznie, Kamieńska zdaje się wskazywać na miłość jako fenomen ontologiczny, a nie tylko psychologiczny. Gdy nadzieja, która jest projekcją przyszłości i wiarą w poprawę, znika, człowiek staje w obliczu czystej teraźniejszości, nagi, pozbawiony złudzeń. W tym stanie, miłość, która pozostaje, nie jest już motywowana spodziewanymi korzyściami czy lękiem przed samotnością. Staje się bezinteresownym oddaniem, akceptacją rzeczywistości, nawet jeśli jest ona bolesna. To miłość nie oczekująca niczego w zamian, miłość, która jest byciem – trwaniem w obliczu nicości. Jest to miłość, która jest dowodem na podstawową ludzką potrzebę więzi, znaczenia i przynależności, nawet w najbardziej beznadziejnych okolicznościach. Pozostaje jako siła, która pozwala człowiekowi znieść cierpienie i znaleźć sens tam, gdzie wydaje się, że go nie ma. To jest ta naga, surowa, ale zarazem najprawdziwsza forma miłości.