Nie jestem ciałem, w którym mieszka dusza. Jestem duszą, która ma widzialną część zwaną ciałem.
Jesteśmy duszą manifestującą się w ciele, nie ciałem z duszą. To odwraca perspektywę, akcentując wewnętrzną autentyczność i rozwój.
Filozoficzno-Psychologiczne Rozważania na temat Tożsamości
Cytat Paulo Coelho: „Nie jestem ciałem, w którym mieszka dusza. Jestem duszą, która ma widzialną część zwaną ciałem” to intrygująca sentencja, która skłania do głębokiej introspekcji na temat natury ludzkiej tożsamości. Z psychologicznego punktu widzenia, stanowi ona odważne odwrócenie paradygmatu postrzegania siebie – od materialistycznego do esencjonalistycznego, a nawet transcendentalnego.
Tradycyjne ujęcie, w którym ciało jest naczyniem dla duszy, sugeruje pewną dychotomię – fizyczne i duchowe są oddzielne, choć współistnieją. Ciało jest tutaj postrzegane jako rodzaj tymczasowego lokum, narzędzia, które dusza wykorzystuje do funkcjonowania w świecie materialnym. To podejście, choć rozpowszechnione w wielu systemach wierzeń, często prowadzi do deprecjonowania ciała, postrzegania go jako źródła ograniczeń, grzechu, czy słabości, a co za tym idzie, do dystansu wobec jego potrzeb i sygnałów.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Coelho odwraca tę perspektywę, proponując, że to dusza jest fundamentem i konstytutywnym elementem naszego bytu, a ciało – jej widzialną częścią. To nie jest jedynie retoryczna zabawa, lecz głęboka zmiana w sposobie myślenia o sobie. Oznacza to, że istota naszego jestestwa, nasza wewnętrzna prawda, nasza świadomość, nasze emocje i wola – czyli wszystko, co tradycyjnie przypisywane jest duszy – jest tym, co definiuje nas jako jednostki. Ciało staje się wówczas materialną manifestacją tej esencji, jej ekspresją w świecie fizycznym. Nie jest ono jedynie pojemnikiem, ale raczej narzędziem komunikacji, interakcji i doświadczania. To, jak wyglądamy, jak się poruszamy, jakie gesty wykonujemy, odzwierciedla naszą duszę.
W kontekście psychologii humanistycznej i egzystencjalnej, cytat ten rezonuje silnie z ideami samorealizacji i autentyczności. Jeśli jesteśmy duszą, która ma ciało, to sens naszego życia nie polega na zaspokajaniu fizycznych potrzeb samego ciała, ale na wyrażaniu i rozwijaniu naszej wewnętrznej istoty. Ciało staje się medium, poprzez które dusza może doświadczać, tworzyć i wchodzić w relacje. Jest to zaproszenie do głębszego połączenia z własnym „ja” – nie tylko na poziomie intelektualnym, ale także emocjonalnym i duchowym. Ten pogląd promuje większą akceptację siebie, celebrując ciało jako integralną i piękną część naszej duszy, rather than separating the physical from the spiritual. Oznacza to, że troska o ciało staje się aktem troski o duszę, a jego doświadczenia – sposobem na wzbogacenie wewnętrznego świata. W ten sposób, Coelho zachęca nas do poszukiwania głębszego sensu istnienia, poza czysto materialnym wymiarem, i do ugruntowania naszej tożsamości w niematerialnej, a zarazem fundamentalnej esencji, którą jest dusza.