Osoby samolubne są niezdolne kochać innych, ale tak naprawdę - nie kochają także siebie.
Samolubność to nie miłość do siebie, lecz jej brak, uniemożliwiający kochanie innych i samego siebie.
Erich Fromm: Samolubność jako przejaw braku miłości
Erich Fromm, wybitny psychoanalityk i filozof społeczny, w swoim przenikliwym cytacie dotyczącym samolubności i miłości, trafia w sedno fundamentalnego paradoksu ludzkiej psychiki. Twierdzenie, że osoby samolubne nie tylko nie potrafią kochać innych, ale też nie kochają siebie, jest oparte na głębokiej filozoficzno-psychologicznej analizie natury miłości i samolubstwa.
Z perspektywy Fromma, prawdziwa miłość – zarówno do siebie, jak i do innych – jest aktem produktywnym, aktywnym, angażującym i twórczym. To wyjście poza siebie, zainteresowanie dobrem drugiego, troska, odpowiedzialność, szacunek i głębokie poznanie. Samolubstwo natomiast, wbrew powszechnemu mniemaniu, nie jest przejawem silnej miłości do siebie, lecz jej brakiem. Osoba samolubna jest w istocie pochłonięta własnym „ja” w sposób destrukcyjny i kompulsywny. Jej uwaga jest skupiona na zaspokajaniu własnych, często powierzchownych i narcystycznych, potrzeb, co uniemożliwia jej nawiązanie autentycznych relacji z innymi.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Co więcej, Fromm argumentuje, że ten brak zdolności do kochania innych wynika bezpośrednio z braku miłości do samego siebie. Prawdziwe kochanie siebie nie polega na narcyzmie czy egoizmie, lecz na głębokim szacunku dla własnej osoby, akceptacji swoich mocnych i słabych stron, trosce o swój rozwój i dobrostan w sposób konstruktywny. Osoba, która nie kocha siebie w ten sposób, jest często wewnętrznie pusta, lękowa i niepewna. Jej samolubstwo jest desperacką próbą wypełnienia tej wewnętrznej pustki, ucieczką od konfrontacji z własną niedoskonałością i lękiem przed byciem niekochanym. Nieustanne poszukiwanie zaspokojenia własnych potrzeb z zewnątrz jest dowodem na to, że jednostka nie potrafi czerpać satysfakcji i poczucia wartości z wnętrza siebie.
W rezultacie, samolubność staje się barierą nie tylko dla intymnych relacji z innymi, ale także dla osobistego rozwoju i prawdziwego szczęścia. Osoba samolubna, choć może wydawać się skupiona na sobie, w rzeczywistości jest skazana na samotność i niezdolność do przeżywania głębokich emocji, zarówno wobec siebie, jak i wobec świata. Jest to stan alienacji, w którym jednostka jest odcięta od źródeł miłości, która, według Fromma, jest fundamentalną potrzebą człowieka.