Piękno kosztuje, jest szalenie drogie, a złudne i zmienne.
Piękno powierzchowne niesie wysokie psychologiczne koszty, jest zmienne, ulotne i często oszukuje nas, prowadząc do niezadowolenia.
Cytat Ivo Andricia: „Piękno kosztuje, jest szalenie drogie, a złudne i zmienne” to głęboka introspekcja w psychikę ludzką i jej skomplikowaną relację z estetyką, percepcją oraz dążeniem do ideału. Z perspektywy psychologicznej, owe „koszty” i „drożyzna” piękna symbolizują nie tylko wydatki materialne na jego utrzymanie czy zdobycie (np. kosmetyki, zabiegi estetyczne, modne ubrania), ale przede wszystkim ogromne nakłady psychiczne i emocjonalne. Mówimy tu o presji społecznej, nieustannym porównywaniu się do nierealistycznych standardów, lęku przed utratą atrakcyjności i obsesyjnym dążeniu do perfekcji. W tej optyce, piękno przestaje być źródłem radości i staje się obciążeniem, pułapką, w której jednostka uwięziona jest w niekończącym się cyklu zabiegów i wyrzeczeń mających na celu sprostanie zewnętrznym oczekiwaniom. To paradoks: coś, co z definicji ma być przyjemne i pożądane, staje się źródłem cierpienia i niezadowolenia z siebie.
„Złudne i zmienne” piękno odnosi się do jego iluzorycznej natury, zarówno w wymiarze obiektywnym, jak i subiektywnym. Obiektywnie, standardy piękna są konstruktem społecznym i kulturowym, podlegającym ciągłym fluktuacjom. To, co w jednej epoce uważano za piękne, w innej może być postrzegane jako nieatrakcyjne. Ta zmienność rodzi niepewność i sprawia, że inwestowanie w zewnętrzne atrybuty piękna jest ryzykowne, gdyż ich wartość jest nietrwała. Subiektywnie, percepcja piękna jest również zmienna i ulotna. To, co nas pociąga w danej chwili, może przestać mieć znaczenie w innej. Poza tym, prawdziwe psychologiczne złudzenie polega na przekonaniu, że zewnętrzne piękno jest kluczem do szczęścia, akceptacji i miłości. Jest to szczególnie niebezpieczne w kulturze opętanej wizerunkiem, gdzie media społecznościowe kreują nierealne wzorce i podsycają iluzję, że życie pozowane i estetyczne jest życiem szczęśliwym. W rzeczywistości, takie podejście prowadzi do powierzchowności relacji, koncentracji na zewnętrznych aspektach kosztem rozwoju wewnętrznego i głębokiej frustracji, gdy zewnętrzne atrybuty zawodzą. Andriczka diagnoza jest w istocie ostrzeżeniem przed pułapką, w którą wpada wiele osób, poszukującąc wartości i spełnienia w niestabilnych i przemijających formach.
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat Andricia podkreśla znaczenie rozwoju autentycznego poczucia własnej wartości, które nie jest uzależnione od zewnętrznych standardów piękna. Koszty, złudzenia i zmienność, o których mowa, są konsekwencją braku głębokiego zakorzenienia w sobie. Tylko poprzez akceptację siebie, rozwój wewnętrzny i budowanie relacji opartych na autentyczności można uwolnić się od tyranii zewnętrznego wizerunku i znaleźć prawdziwe, trwałe poczucie piękna – to wewnętrzne, które nie jest ani drogie, ani złudne, ani zmienne.