Problemy są jak dzieci: jak się nimi zajmujesz, rosną.
Nadmierna uwaga i ruminacja na temat problemów sprawiają, że subiektywnie rosną i dominują w naszej psychice.
Głębokie rozeznanie w ludzkiej naturze
Cytat „Problemy są jak dzieci: jak się nimi zajmujesz, rosną” autorstwa anonimowego obserwatora ludzkiego doświadczenia, to znacznie więcej niż tylko zręczna metafora. Odsłania on fundamentalne mechanizmy psychologiczne i filozoficzne aspekty naszej interakcji ze światem i własnym wnętrzem. Na poziomie psychologicznym, wyrażenie to dotyka istoty uwagi i koncentracji. Jako ludzie, mamy tendencję do skupiania się na tym, co postrzegamy jako wyzwanie lub zagrożenie. Im więcej uwagi i energii poświęcamy problemowi, tym bardziej nabrzmiewa on w naszej świadomości. Nie chodzi tu o to, że problem fizycznie się powiększa, ale o to, że jego subiektywna waga, jego oddziaływanie na nasze samopoczucie i procesy myślowe, staje się ogromne. Jest to zgodne z teorią selektywnej uwagi oraz koncepcją zasady wzmocnienia – to, co wzmacniamy swoją uwagą, staje się silniejsze.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Z perspektywy filozoficznej, cytat ten skłania do refleksji nad naszym sposobem bycia w świecie oraz kontemplacji znaczenia, jakie nadajemy zdarzeniom. Czy dany problem jest „duży”, czy „mały” to często kwestia interpretacji i nadawania wartości. Analogia z dziećmi jest tu niezwykle trafna. Dzieci wymagają uwagi, troski, karmienia – zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego – aby się rozwijać. Podobnie problemy, karmione naszymi myślami, obawami, analizami i ruminacjami, „rosną” w naszej psychice, zyskując na mocy i dominacji. Możemy je pielęgnować, pielęgnując w sobie lęk i bezradność, lub możemy je ramować w inny sposób, traktując je jako wyzwania do rozwiązania, a nie nieprzezwyciężone przeszkody. Cytat ten jest ostrzeżeniem przed pułapką nadmiernego rozpamiętywania i katastrofizacji, zachęcając do świadomego zarządzania naszą uwagą i energii, aby nie karmić problemów, które mogłyby zostać zarzucone lub rozwiązane z mniejszą intensywnością emocjonalną.