Szczęście, to pełne i trwałe zadowolenie z całości życia.
Szczęście to głębokie, stabilne zadowolenie z wszystkich aspektów życia, nie jest chwilową przyjemnością, lecz spójną oceną istnienia.
Filozoficzno-Psychologiczna Analiza Szczęścia Władysława Tatarkiewicza
Cytat Władysława Tatarkiewicza, że „Szczęście to pełne i trwałe zadowolenie z całości życia”, oferuje nam niezwykle bogate pole do głębokiej introspekcji zarówno z perspektywy filozoficznej, jak i psychologicznej. Tatarkiewicz, wybitny polski filozof i historyk idei, definiuje tutaj szczęście nie jako ulotną emocję czy chwilową przyjemność, lecz jako stan o wiele bardziej złożony, stabilny i wszechogarniający. Kluczowe są tu trzy aspekty: 'pełne', 'trwałe' i 'zadowolenie z całości życia'.
Z filozoficznego punktu widzenia, Tatarkiewicz odwołuje się do tradycji eudajmonistycznej, która postrzega szczęście (eudaimonię) jako cel samego w sobie, najwyższe dobro, osiągalne poprzez życie w zgodzie z rozumem i cnotami. „Pełne” zadowolenie oznacza, że nie wystarczą jedynie wybrane aspekty życia – sukces zawodowy, udane relacje, zdrowie – aby poczuć się szczęśliwym. Wszystkie te sfery muszą harmonijnie współistnieć i przyczyniać się do ogólnego poczucia spełnienia. To odrzucenie redukcjonizmu na rzecz holistycznego ujęcia ludzkiej egzystencji. Nie jest to suma pojedynczych przyjemności, ale spójna i wzajemnie wzmacniająca się całość.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Aspekt „trwały” odróżnia szczęście od efemerycznych stanów radości czy euforii. Szczęście w ujęciu Tatarkiewicza jest stanem stabilnym, odpornym na wahania i przeciwności losu, co wymaga pewnej adaptacji, odporności psychicznej i umiejętności radzenia sobie z trudnościami. Nie oznacza to braku smutku czy cierpienia, ale raczej zdolność do integracji tych doświadczeń w ogólną narrację życia, w której dominują pozytywne oceny.
Psychologicznie, „zadowolenie z całości życia” odnosi się do komponentu poznawczego szczęścia, znanego w psychologii pozytywnej jako satysfakcja z życia (life satisfaction). Jest to subiektywna ocena własnego życia w świetle przyjętych przez siebie standardów i celów. Obejmuje refleksję nad przeszłością, teraźniejszością i perspektywami na przyszłość. Wymaga to pewnego stopnia samoświadomości, dojrzałości psychicznej i zdolności do autorefleksji. Nie jest to stan bierny, lecz aktywny proces tworzenia sensu i wartości w swoim życiu. Osiągnięcie tego stanu wiąże się często z poczuciem autonomii, kompetencji i powiązań społecznych, które są kluczowymi elementami dla dobrostanu psychicznego. Tatarkiewiczowska definicja podkreśla więc, że prawdziwe szczęście nie jest jedynie emocjonalną reakcją, ale głęboką, osobistą i trwałą oceną własnego istnienia, wymagającą świadomego wysiłku i wewnętrznej spójności.