Trudno szczęściu dogonić wiecznie zagonionych.
Szczęście ucieka wiecznie pędzącym, bo nie znajdują czasu na teraźniejszość i dostrzeganie piękna w prostych chwilach życia.
Cytat Lidi Jasińskiej, „Trudno szczęściu dogonić wiecznie zagonionych”, przenika głęboko w tkankę ludzkiej egzystencji, dotykając fundamentalnych aspektów filozofii życia i psychologii dobrostanu. Jest to zdanie, które z pozoru proste, otwiera wrota do refleksji nad tym, jak współczesny człowiek postrzega i dąży do szczęścia, oraz dlaczego często wydaje się ono nieuchwytne.
Filozoficzne Implikacje
Filozoficznie, cytat ten podważa dominującą w wielu kulturach koncepcję szczęścia jako celu, do którego należy dążyć poprzez ciągłe działanie i produktywność. „Wiecznie zagonieni” symbolizują tutaj jednostki uwikłane w kołowrotek obowiązków, ambicji, pogoni za sukcesem materialnym czy społecznym. To życie w ciągłej orientacji na przyszłość, gdzie teraźniejszość staje się jedynie środkiem do osiągnięcia odległego, idealizowanego stanu. W takim ujęciu szczęście jest czymś, co ma nadejść „potem”, po wykonaniu kolejnego zadania, osiągnięciu kolejnego etapu. Jednakże, jak sugeruje Lidia Jasińska, ten proces może być nieskończony, a „szczęście” nigdy nie zostanie dogonione, ponieważ horyzont ciągle się oddala.
Cytat ten rezonuje z filozofiami stoisycyzmu czy buddyzmu, które podkreślają znaczenie bycia w teraźniejszości, akceptacji i odnalezienia spokoju wewnętrznego niezależnie od zewnętrznych okoliczności. Sugeruje, że prawdziwe szczęście nie jest czymś, co się zdobywa, lecz raczej stanem bycia, który wymaga zatrzymania się, refleksji i świadomego zauważania małych przyjemności i piękna tkwiących w codzienności.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Psychologiczne Konteksty
Z perspektywy psychologicznej, „wieczne zagonienie” odnosi się do szeregu zjawisk: od chronicznego stresu, wypalenia zawodowego, po lęk przed pominięciem (FOMO) czy niezdolność do odczuwania przyjemności (anhedonia). Ludzie, którzy nieustannie podążają za zewnętrznymi wskaźnikami sukcesu, często tracą kontakt ze swoimi wewnętrznymi potrzebami i wartościami. Psychologia pozytywna, badająca mechanizmy szczęścia i dobrostanu, podkreśla znaczenie mindfulness (uważności), budowania autentycznych relacji, altruizmu i doceniania małych rzeczy. Osoby „zagonione” często zaniedbują te aspekty, koncentrując się na zadaniach, a nie na doświadczeniach, co w efekcie prowadzi do paradoksalnej sytuacji, w której im bardziej dążą do szczęścia, tym bardziej się od niego oddalają.
Kwestia poczucia kontroli również odgrywa tu rolę. W ciągłej pogoni za czymś, jednostka często ma wrażenie, że to zewnętrzne okoliczności dyktują jej tempo życia, a ona sama staje się biernym uczestnikiem wyścigu. Prawdziwe szczęście często jest związane z poczuciem sprawczości i możliwością świadomego wyboru ścieżki, która jest zgodna z wewnętrznymi przekonaniami i wartościami, a nie z narzuconymi z zewnątrz normami.
Implikacje dla współczesnego człowieka
Cytat Jasińskiej stanowi ważne ostrzeżenie w dobie kultury pośpiechu i ciągłej stymulacji. Nakłania do refleksji nad tym, czy żyjemy dla przyszłości, czy potrafimy docenić i czerpać radość z tego, co jest tu i teraz. Szczęście być może nie jest celem do doganiania, ale raczej sposobem podróżowania.