W miłości kobiety zawsze więcej dają, niż otrzymują.
Kobiety często dają więcej w relacjach z powodu ról społecznych, pielęgnując emocjonalnie związek, co prowadzi do poczucia nierównego wkładu.
Cytat Louisa Desnoyersa, że „W miłości kobiety zawsze więcej dają, niż otrzymują”, dotyka głębokiej warstwy ludzkich relacji i oczekiwań społecznych, oferując perspektywę, która może być interpretowana na wielu płaszczyznach zarówno filozoficznych, jak i psychologicznych.
Z psychologicznego punktu widzenia, stwierdzenie to rezonuje z teoriami dotyczącymi różnic płciowych w wyrażaniu i percepcji miłości. Często podkreśla się, że kobiety są społecznie kondycjonowane do bycia bardziej empatycznymi, opiekuńczymi i poświęcającymi się w relacjach. To wychowanie, nierzadko wspierane przez kulturowe narracje romantyczne, może prowadzić do internalizacji roli „dawczyni” – tej, która jest odpowiedzialna za emocjonalne potrzeby partnera i dynamikę związku. W konsekwencji, kobiety mogą faktycznie wkładać więcej energii, czasu i emocjonalnego zaangażowania w pielęgnowanie relacji, co niekoniecznie jest równoważone w taki sam, widoczny sposób przez partnerów, stąd owe poczucie „dawania więcej niż otrzymywania”.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Filozoficznie, cytat ten może być odczytywany jako komentarz do natury altruizmu i poświęcenia w miłości. Czy jest to cecha wrodzona, czy wyuczona rola? Jeśli kobiety „dają więcej”, czy wynika to z ich głębszej zdolności do bezinteresownej miłości, czy też jest to wynik nierównowagi władzy i oczekiwań w relacjach? Można argumentować, że to poczucie nierównowagi niekoniecznie musi oznaczać brak miłości ze strony mężczyzny, ale raczej odmienne sposoby jej wyrażania, które mogą być mniej „widoczne” w tradycyjnym sensie opieki emocjonalnej czy poświęcenia. Kobiety w miłości mogą częściej pełnić rolę strażniczek emocjonalnego dobrostanu, co bywa wyczerpujące i może prowadzić do frustracji, jeśli ta praca emocjonalna nie jest dostrzegana i doceniana.
Psychologia głębi wskazywałaby również na nieświadome motywacje. Czy to „dawanie więcej” jest formą poszukiwania akceptacji, miłości, czy też wzmacnia poczucie własnej wartości? Może być też manifestacją lęku przed odrzuceniem, gdzie intensywne dawanie staje się mechanizmem zabezpieczającym. Ostatecznie, cytat Desnoyersa prowokuje do refleksji nad dynamiką miłości, nierównościami, które mogą w niej występować, oraz nad tym, jak społeczne konstrukcje płci wpływają na nasze doświadczenie najgłębszych więzi.