Życie nie jest problemem do rozwiązania, pytaniem oczekującym odpowiedzi. Życie jest tajemnicą, którą należy kontemplować, przyglądając się jej z podziwem i rozkoszując się nią.
Życie nie jest problemem do rozwiązania, lecz tajemnicą do kontemplowania. Przyjmij je z podziwem, nie szukając gotowych odpowiedzi, ale doświadczając chwili.
Cytat Anthony'ego de Mello, niezwykle trafnie i z subtelnością, odwraca tradycyjne, często redukcjonistyczne postrzeganie istnienia. Z perspektywy psychologii, odrzucenie paradygmatu „życia jako problemu do rozwiązania” uderza w głęboko zakorzeniony w kulturze zachodniej, a zwłaszcza w psychologii poznawczo-behawioralnej, tok myślenia, który dąży do kategoryzacji, analizy, i w konsekwencji – do kontroli. Ten sposób myślenia, choć efektywny w wielu aspektach (np. w rozwiązywaniu konkretnych problemów), może prowadzić do nieustannej frustracji i lęku, gdy „problem” okazuje się zbyt złożony lub nierozwiązywalny. Człowiek, nieustannie poszukujący odpowiedzi na egzystencjalne pytania (o sens, cel, szczęście), wpada w pułapkę intelektualizacji doświadczeń, zamiast faktycznie je przeżywać.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Przekaz de Mello akcentuje kluczową zmianę perspektywy: z aktywnego poszukiwania (rozwiązania, odpowiedzi) na bierną, ale jednocześnie głęboką i zaangażowaną akceptację.
„Życie jest tajemnicą, którą należy kontemplować, przyglądając się jej z podziwem i rozkoszując się nią” – to z psychologicznego punktu widzenia zaproszenie do praktykowania uważności (mindfulness) i otwartej postawy wobec doświadczenia. Kontemplacja nie jest pasywnym obserwowaniem, lecz aktywnym zanurzaniem się w chwili, bez osądzania, bez konieczności definiowania. Podziw i rozkosz to emocje, które rodzą się z autentycznego kontaktu z rzeczywistością, z umiejętności dostrzegania piękna i złożoności w prostocie, z akceptacji zarówno światła, jak i cienia. Zamiast dążyć do rozwiązania (co sugeruje istnienie ostatecznego i jedynego stanu „nieproblematycznego”), de Mello zachęca do nieustannej eksploracji, ciekawości i zachwytu, które stanowią fundament zdrowej psychiki i duchowego rozwoju. To przekraczanie racjonalnego rozumu na rzecz intuicji, emocji i holistycznego postrzegania siebie w świecie. To rezygnacja z kontroli na rzecz zaufania do procesu życia, co wyzwala od lęku przed nieznanym i pozwala na pełniejsze doświadczanie istnienia.