Jedyny sensowny sposób na życie w tym świecie to ten pozbawiony reguł.
Joker odrzuca moralność i zasady jako iluzje, wierząc, że prawdziwa wolność to życie bez reguł, odzwierciedlając nihilistyczną psychopatię.
Cytat Jokera z „Mrocznego Rycerza” – „Jedyny sensowny sposób na życie w tym świecie to ten pozbawiony reguł” – jest prowokacją intelektualną, głęboko zakorzenioną w filozofii egzystencjalizmu i psychologii nihilistycznej, a także w psychopatologii charakteryzującej ten archetyp postaci.
Z perspektywy filozoficznej, Joker neguje wszelkie arbitralne, zewnętrzne konstrukcje moralne i społeczne. Odwołuje się do idei, że normy, zasady i prawa są ludzkimi wymysłami, mającymi na celu narzucenie sztucznego porządku na chaotyczny i bezsensowny w swojej istocie świat. W jego optyce, prawdziwa wolność i autentyczność wypływa z odrzucenia tych rygorów. Jest to echo filozofii Fryderyka Nietzschego, który postulował „przewartościowanie wszystkich wartości” i wyjście poza tradycyjną moralność, choć Joker interpretuje to w sposób destrukcyjny i anarchiczny, nie w służbie samodoskonalenia, a absolutnej arbitralności. Dla Jokera, reguły krępują ludzką naturę, która jest z natury chaotyczna, nieokiełznana i w pewnym sensie „zła”. Odrzucenie reguł pozwala mu na swobodne wyrażanie tej, jego zdaniem, prawdziwej natury.
Psychologicznie, cytat ten odzwierciedla głębokie zaburzenie osobowości psychopatycznej i narcystycznej. Joker przedstawia się jako indywiduum, które osiągnęło „oświecenie” poprzez odrzucenie norm społecznych i empatii. Dla niego, społeczne konwenanse, moralność i prawo są jedynie iluzjami, które słabsi przyjmują, by poczuć się bezpiecznie lub by stłumić swoje prawdziwe instynkty. Brak reguł oznacza brak konsekwencji, co jest dla niego samowyzwalające i potęguje jego poczucie omnipotencji. To podejście jest również mechanizmem obronnym, pozwalającym mu na usprawiedliwienie swoich okrutnych czynów i uniknięcie poczucia winy. Brak wewnętrznego kompasu moralnego jest dla niego wyzwalający, ponieważ usuwa wszelkie bariery przed realizacją jego impulsywnych i antyspołecznych pragnień. To, co dla większości ludzi jest źródłem cierpienia i chaosu, dla Jokera staje się źródłem „zabawy” i sensu, a jednocześnie sposobem na podkreślenie własnej, demonicznej wyjątkowości. W ten sposób podważa on fundamenty ludzkiej kondycji, sugerując, że pod powierzchnią cywilizacji kryje się pierwotna i bezlitosna anarchia.