Człowiek to zwierzę, które w końcu musi umrzeć. Gdy ma pieniądze, to kupuje i kupuje. Kupuje, co może, dlatego że... ma szaloną nadzieję, że kupi też życie wieczne, choć to niemożliwe.
Człowiek próbuje kupić nieśmiertelność przez konsumpcję, uciekając przed śmiertelnością, co jest próżną, lecz rozpaczliwą nadzieją.
Filozoficzno-Psychologiczna Analiza Nabywania i Śmiertelności
Cytat Harveya Pollitta z „Kotki na gorącym blaszanym dachu” uderza w samo serce ludzkiej kondycji, ukazując głębokie napięcie między naszą śmiertelnością a dążeniem do nieśmiertelności. Mówi o człowieku jako o zwierzęciu, które w końcu musi umrzeć – to fundamentalne przypomnienie o naszej biologicznej, kruchej naturze, sprzecznej z naszą samoświadomością i pragnieniem transcendencji. Jesteśmy istotami racjonalnymi, ale jednocześnie instynktownymi, a ten cytat wyostrza paradoks tej dwoistości.
Kiedy człowiek ma pieniądze, to kupuje i kupuje, co jest obserwowalnym, powszechnym zachowaniem. Jednak cytat idzie głębiej niż prosty konsumpcjonizm. Akt nabywania staje się tutaj opartym na podświadomym mechanizmie obronnym, próbą kontrolowania niekontrolowalnego. W obliczu nieuchronności śmierci, która jest ostateczną utratą kontroli, człowiek podejmuje rozpaczliwą próbę ustanowienia iluzorycznej dominacji poprzez gromadzenie. Pieniądze, w tym kontekście, nie są tylko środkiem do zaspokojenia potrzeb, ale stają się symbolem władzy, wpływu i, co kluczowe, potencjalnego zabezpieczenia przed kruchością istnienia.
Sednem cytatu jest stwierdzenie, że człowiek ma szaloną nadzieję, że kupi też życie wieczne, choć to niemożliwe. To jest punkt, w którym psychologia spotyka się z filozofią egzystencjalną. Strach przed śmiercią, czyli tanatofobia, jest jedną z najbardziej pierwotnych i potężnych sił motywujących ludzkie zachowania. W obliczu tego strachu, umysł ludzki wytwarza różnorodne mechanizmy radzenia sobie, a jednym z nich jest właśnie iluzja kontroli poprzez posiadanie. Nabywanie dóbr materialnych, gromadzenie zasobów, dążenie do prestiżu i władzy – wszystko to może być nieświadomą próbą zbudowania muru ochronnego przed świadomością własnej śmiertelności. Posiadanie staje się sublimacją pragnienia nieśmiertelności – jeśli nie mogę żyć wiecznie fizycznie, to może moje dziedzictwo, moje wpływy, moje wspomnienia (lub „rzeczy”, które mnie przetrwają) dadzą mi poczucie wiecznej obecności.
Słowo „szalona” podkreśla irracjonalność tej nadziei. Jest to akt desperacji, podświadoma ucieczka od nieuchronnej prawdy. Psychologicznie, jest to forma fantazji, która pozwala jednostce zredukować lęk egzystencjalny, nawet jeśli jest ona niemożliwa do zrealizowania. W kontekście sztuki, jak „Kotka na gorącym blaszanym dachu”, tego typu postacie często reprezentują uniwersalne dylematy ludzkie, ukazując, jak głęboko zakorzeniona jest w nas potrzeba transcendencji, nawet gdy przyjmuje ona formę materialnej kompulsji.