Przeszłość jest jak kotwica, która trzyma nas w miejscu. Trzeba zapomnieć o tym, kim się było, żeby stać się kimś, kim się będzie.
Aby się rozwijać, musimy porzucić przeszłe ja i jego ograniczenia, kreując nową tożsamość w teraźniejszości.
Cytat Carrie Bradshaw, pozornie frywolny, kryje w sobie zaskakująco głębokie prawdy psychologiczne i filozoficzne, rezonujące z koncepcjami egzystencjalnymi i psychoanalitycznymi. Kiedy Carrie mówi, że „przeszłość jest jak kotwica, która trzyma nas w miejscu”, odwołuje się do ciężaru historii osobistej, do skryptów życiowych, do utrwalonych wzorców myślenia, emocji i zachowań. W perspektywie psychodynamicznej, nieprzetworzone doświadczenia z przeszłości, zwłaszcza te traumatyczne lub te, które ukształtowały nasze podstawowe przekonania o sobie i świecie, mogą działać jak nieświadome siły, sabotujące nasze próby zmiany i rozwoju.
Metafora kotwicy jest tu kluczowa. Kotwica, choć daje stabilność, jednocześnie uniemożliwia ruch. W życiu psychicznym, ta „stabilność” to często lęk przed nieznanym, komfort strefy znanej, nawet jeśli jest dysfunkcyjna. Powrót do tego, kim się było, oznacza powrót do jaźni uformowanej przez reakcje na przeszłe wydarzenia, do roli społecznej, do oczekiwań innych, do ograniczeń, które sami sobie narzuciliśmy na podstawie tamtych doświadczeń.
Druga część cytatu – „trzeba zapomnieć o tym, kim się było, żeby stać się kimś, kim się będzie” – nie oznacza dosłownej amnezji. Nie chodzi o wymazanie faktów z naszej biografii, bo to niemożliwe i niezdrowe. Znaczy to raczej, że musimy odpuścić identyfikację z przeszłym ja. To proces dekonsolidacji, odklejenia się od starych narracji o sobie, od wizerunków, które już nam nie służą. W terapii Gestalt mówiłoby się o niedokończonych sprawach, które domagają się uwagi i rozwiązania, aby energia, która jest w nich uwięziona, mogła zostać uwolniona i wykorzystana do budowania przyszłości.
Filozoficznie, cytat dotyka idei stawania się w przeciwieństwie do bycia. Sartre, z jego pojęciem „istnienia poprzedzającego esencję”, argumentowałby, że nie jesteśmy skończonymi bytami; jesteśmy w ciągłym procesie tworzenia siebie poprzez nasze wybory. Przeszłość to zbiór tych wyborów i ich konsekwencji, ale nie musi definiować naszych możliwości w teraźniejszości czy przyszłości. „Zapomnieć” oznacza tu zatem świadome zerwanie z deterministycznym poglądem na siebie, z przekonaniem, że jesteśmy skazani na powtarzanie dawnych błędów czy wzorców. To akt woli, zaproszenie do radykalnej akceptacji chwili obecnej i kreowania nowego ja, wolnego od ciężaru niewspierających interpretacji przeszłości. To proces psychicznego wyzwolenia, umożliwiający autentyczny rozwój i samorealizację.