Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt, żywot ludzki słynie. Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie, Kołem niehamowanym lotny czas uchodzi.
Krótkość życia, kruchość egzystencji i nieuchronność przemijania to psychologiczny test akceptacji, wdzięczności i sensu każdej, ulotnej chwili.
Krótkość Żywota – Podróż przez Egzystencję i Przemijanie
Cytat zaczerpnięty z utworu Daniela Naborowskiego, jednego z czołowych poetów barokowych, przenika do głębi ludzkiej egzystencji, dotykając zarówno aspektów filozoficznych, jak i psychologicznych naszego bytu. Barok, epoka ambiwalencji i kontrastów, często skupiał się na temacie przemijania, ulotności życia, marności ziemskich spraw. Naborowski, z chirurgiczną precyzją, oddaje ten nastrój za pomocą serii metafor, które są niczym migawki – szybkie, ulotne, ledwo uchwytne.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Słowa: „Dźwięk, cień, dym, wiatr, błysk, głos, punkt, żywot ludzki słynie” to maestria w oddawaniu efemerycznej natury ludzkiego życia. Każdy z tych elementów symbolizuje coś ulotnego, co pojawia się i znika, nie pozostawiając trwałego śladu.
- Dźwięk – bywa słyszany, ale nie można go zatrzymać, jest niematerialny.
- Cień – istnieje tylko w relacji do światła, sam w sobie jest pusty i bezkształtny.
- Dym – unosi się i rozpływa w powietrzu, znikając bezpowrotnie.
- Wiatr – czuć go, ale nie można go ujarzmić.
- Błysk – olśniewa na chwilę, by zaraz potem zgasnąć.
- Głos – wydobyty, natychmiast zanika w przestrzeni.
- Punkt – jest podstawą geometrii, ale sam w sobie nie ma wymiarów, symbolizuje minimalną, nieuchwytną jedność.
Te obrazy, zestawione ze sobą, tworzą potężny wachlarz wrażeń, które dotykają esencji vanitas (marności) – centralnego motywu barokowej refleksji.
Z psychologicznego punktu widzenia, ta świadomość ulotności może prowadzić do szeregu reakcji. U niektórych wywołać może egzystencjalny lęk, poczucie bezsilności wobec nieuchronnego.
U innych, paradoksalnie, może stać się motorem do głębszego przeżywania każdej chwili, doceniania kruchości i piękna istnienia.
Pamięć o tym, że „Słońce więcej nie wschodzi to, które raz minie” i że „Kołem niehamowanym lotny czas uchodzi”, to głęboka prawda o jednokierunkowości czasu, co stanowi solidny fundament dla świadomego życia i formy świadomego zarządzania sobą. Nie ma powrotu do przeszłości, czas mija nieubłaganie, a każdy moment jest darem i jednorazową szansą. Ta perspektywa może sprzyjać rozwojowi wdzięczności za dane nam życie i poczucia odpowiedzialności za sposób, w jaki nim zarządzamy.
W kontekście rozwoju osobistego, akceptacja tej prawdy jest kluczowa dla zdrowia psychicznego, pozwalając na uwolnienie się od iluzji kontroli nad czasem i skupienie się na tym, co naprawdę ważne – na jakości przeżywanego „tu i teraz”.