A jednak śpiewać będę wam pochwałę życia.
Afirmacja życia mimo trudności, manifestacja rezyliencji i świadomego wyboru doceniania egzystencji, dzielenie się optymizmem.
A jednak śpiewać będę wam pochwałę życia.
Cytat Leopold Staffa to niezwykle głębokie i wielowymiarowe przesłanie, które w istocie stanowi esencję humanistycznego podejścia do egzystencji. Z psychologicznego punktu widzenia, kluczowe jest tu silne łoże optymizmu i afirmacji, mimo potencjalnych trudności czy nawet tragedii, jakie niesie ze sobą życie. Słowo „jednak” jest tu swoistym zwornikiem – sugeruje ono istnienie jakiegoś przeciwieństwa, jakiejś racji, która mogłaby skłonić do milczenia, do rezygnacji, do lamentu. Mogą to być osobiste cierpienia, straty, rozczarowania, czy też ogólne postrzeganie świata jako miejsca pełnego niesprawiedliwości i bólu.
Akt „śpiewania pochwały życia” jest symboliczny. Nie chodzi tu o dosłowne muzykowanie, lecz o postawę, o wewnętrzną deklarację. Śpiewanie, zwłaszcza pochwały, jest czynnością radosną, spontaniczną i ekspresyjną. W kontekście psychologii, jest to manifestacja wewnętrznej siły, hartu ducha i zdolności do odnajdywania sensu i piękna nawet w obliczu mroku. Jest to metafora dla rezyliencji – zdolności do adaptacji i odbudowy po traumatycznych lub stresujących wydarzeniach. Osoba, która pomimo wszystko „śpiewa pochwałę życia”, posiada głęboko zakorzenione przekonanie o jego wartości, niezależnie od ulotnych okoliczności.
Co więcej, czas „będę śpiewać” wskazuje na przyszłość i na decyzję, a nie na chwilowy impuls. To świadomy wybór kontynuowania afirmacji, pomimo tego co nadejdzie. Wskazuje to na proaktywną postawę wobec życia, zamiast reaktywnej. Nie czekamy, aż życie samo z siebie stanie się piękne, by je docenić; aktywnie wybieramy, by je celebrować, kreować jego wartość w naszym doświadczeniu. To także świadczy o zdolności do samotranscendencji – do wyjścia poza własne egoistyczne potrzeby i do dostrzeżenia szerszej perspektywy, która pozwala na odnalezienie radości i sensu nawet w najtrudniejszych momentach.
Wreszcie, „wam” oznacza, że ta pochwała nie jest tylko dla siebie, ale jest komunikowana na zewnątrz, dzielona z innymi. To świadczy o funkcji społecznej optymizmu i nadziei – inspirujemy innych, stajemy się dla nich przykładem. W ten sposób cytat Staffa staje się nie tylko indywidualną deklaracją, ale także uniwersalnym apelem do przyjęcia postawy afirmatywnej wobec egzystencji, przekraczającej granice osobistego doświadczenia i niosącej światło nawet w najciemniejsze zakątki ludzkiej duszy.