Żądamy od jednej osoby, by dała nam to, co kiedyś zapewniała cała wioska.
Oczekujemy od partnera zaspokojenia wszystkich potrzeb, które kiedyś zapewniała cała społeczność, co prowadzi do nierealistycznych obciążeń.
Cytat Esther Perel, „Żądamy od jednej osoby, by dała nam to, co kiedyś zapewniała cała wioska.”, trafia w sedno współczesnych wyzwań międzyludzkich, szczególnie w kontekście związków romantycznych. Jego filozoficzno-psychologiczne znaczenie tkwi w głębokiej zmianie paradygmatu społecznego i tym, jak wpływa to na nasze oczekiwania wobec partnera.
Kiedyś, w tradycyjnych społeczeństwach, jednostka była integralną częścią większej, wzajemnie wspierającej się sieci społecznej – właśnie tej „wioski”. Ta sieć dostarczała różnorodnych potrzeb: bezpieczeństwa, przynależności, wsparcia emocjonalnego, pomocy praktycznej, tożsamości. Rola romantycznego partnera (czy małżonka) była bardziej funkcjonalna i komplementarna niż kompleksowa. Oczekiwania były rozłożone na wiele osób i instytucji: rodzina, sąsiedzi, przyjaciele, społeczność religijna czy zawodowa. To zróżnicowanie źródeł wsparcia i satysfakcji sprawiało, że presja na jedną osobę była znacznie mniejsza.
Współczesność, charakteryzująca się atomizacją społeczną, zmniejszoną rolą wspólnot, wzmożoną mobilnością i indywidualizmem, przenosi niemal cały ciężar tych potrzeb na partnerski związek romantyczny. Od partnera oczekujemy już nie tylko miłości i wsparcia, ale także bycia najlepszym przyjacielem, powiernikiem, kochankiem, terapeutą, partnerem intelektualnym, wspólnikiem w rozwoju, a nawet stabilizatorem finansowym czy emocjonalnym. Jesteśmy zaprogramowani przez romantyczny idealizm, często wzmacniany przez media i popkulturę, by wierzyć w istnienie „bratniej duszy”, która spełni wszystkie nasze pragnienia i wypełni wszelkie braki. To stwarza nierealistyczne oczekiwania.
Psychologicznie, niemożność spełnienia tych wszystkich oczekiwań przez jedną osobę prowadzi do frustracji, rozczarowania, poczucia niespełnienia i wypalenia w związkach. Partnerzy czują się obciążeni, często niewystarczający, co niszczy intymność i bliskość. Cytat Perel to diagnoza współczesnego kryzysu intymności, wynikającego z przesunięcia niegdyś rozproszonych funkcji społecznych na jedną, przeciążoną relację. Zrozumienie tego mechanizmu jest kluczowe dla budowania zdrowszych, bardziej realistycznych i zrównoważonych związków, uznając, że choć partner jest niezmiernie ważny, nie może, i nie powinien, być naszą jedyną „wioską”. Musimy na nowo uczyć się budować zróżnicowane źródła wsparcia i satysfakcji poza związkiem romantycznym.