Zbyt wiele związków popada w ruinę po prostu dlatego, że zostają zaniedbane.
Związki, niczym rośliny, potrzebują codziennej pielęgnacji; zaniedbanie prowadzi do ich stopniowego, często cichego, rozpadu.
Ester Perel, w swoim przenikliwym spostrzeżeniu, dotyka jednej z najbardziej fundamentalnych prawd rządzących ludzkimi relacjami: zaniedbania. To proste, a jednocześnie głębokie stwierdzenie, działa jak lustro odbijające psychologiczne i filozoficzne zawiłości tkwiące u podstaw trwałości, lub jej braku, w związkach.
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat odnosi się do koncepcji “pracy związku”, która jest często niedoceniana. Nie ma mowy o wielkich dramatach czy zdradach, lecz o braku codziennej, subtelnej uwagi. Perel podkreśla, że miłość i związek to nie statyczny stan, lecz dynamiczny proces, który wymaga nieustannej pielęgnacji. Możemy to przyrównać do rosnącej rośliny – jeśli nie dostarczymy jej wody, słońca i odpowiedniej gleby, uschnie, niezależnie od tego, jak piękne były jej początkowe pąki. Psychologia behawioralna podpowiada, że brak wzmocnień pozytywnych i obecność biernych zachowań (unikanie konfrontacji, brak zaangażowania) sukcesywnie erodują podstawy relacji. Pary często wpadają w pułapkę rutyny, zakładając, że miłość sama w sobie wystarczy. Zapominają o codziennych gestach wdzięczności, empatii, komunikacji, rozwiązywaniu konfliktów i budowaniu wspólnych doświadczeń. To właśnie te drobne interakcje, akumulujące się z czasem, tworzą więź lub ją osłabiają.
Filozoficznie, cytat Perel wkracza w domenę egzystencjalizmu i odpowiedzialności. Związki nie są przeznaczeniem, lecz wyborem, który musimy odnawiać każdego dnia. Zaniedbanie to forma biernego poddania się okolicznościom, rezygnacja z aktywnego kształtowania naszej wspólnej rzeczywistości. Oznacza brak woli do pokonywania trudności, do angażowania się w dialog, do okazywania wrażliwości. To rezygnacja z wolności wyboru pielęgnowania, na rzecz obojętności. Filozofowie tacy jak Jean-Paul Sartre podkreślali, że jesteśmy skazani na wolność i odpowiedzialność za nasze wybory, a zaniedbanie związku jest właśnie ucieczką od tej odpowiedzialności. Prowadzi to do psychologicznego zjawiska rozczarowania i alienacji – partnerzy, czując się niedostrzegani i niedoceniani, zaczynają oddalać się od siebie, tworząc emocjonalny dystans, który w końcu staje się przepaścią. Związek umiera „po cichu”, bez głośnych kłótni, ale z powodu braku życia i zaangażowania.