Brak świadomości, czego się chce, zatrzymuje nas w powinności i przymusie trwania w konwenansach.
Brak poznania siebie więzi w konwenansach, uniemożliwiając autentyczne życie i wolne wybory.
Aporia tożsamości w okowach konwenansów
Cytat Agnieszki Kozak, „Brak świadomości, czego się chce, zatrzymuje nas w powinności i przymusie trwania w konwenansach”, odnosi się do fundamentalnego problemu ludzkiej egzystencji – trudności w odnalezieniu autentycznego „ja” w obliczu zewnętrznych nacisków społecznych i kulturowych. Z perspektywy psychologicznej, jego sedno tkwi w mechanizmach obronnych, które uruchamiamy, by uniknąć konfrontacji z własnym wnętrzem, często z powodu lęku przed nieznanym, niezgodą na normy lub obawą przed odrzuceniem.
Kozak podkreśla, że brak świadomości własnych pragnień i wartości prowadzi do stanu, gdzie życie staje się sekwencją „powinności” i „przymusów”. To nie tylko o przestrzeganie zasad społecznych; to przyjęcie roli, która nie rezonuje z prawdziwym „ja”. Psychologicznie, jest to pułapka, w której jednostka traci zdolność do autonomicznego działania i podejmowania decyzji opartych na wewnętrznym kompasie. Zamiast tego, jest napędzana zewnętrznymi oczekiwaniami – tym, co powinna robić, by sprostać wymaganiom rodziny, grupy społecznej czy kultury. W tym kontekście, „konwenanse” nie są tylko etykietą, lecz całym systemem reguł i norm, które stają się więzieniem dla indywiduum, które nie zna siebie. Brak wewnętrznego kierunku sprawia, że łatwo jest ulec presji zewnętrznej, rezygnując z własnych aspiracji na rzecz akceptacji i bezpieczeństwa. Jest to droga do pustki egzystencjalnej i utraty poczucia sensu, ponieważ prawdziwa satysfakcja wynika z autentycznego wyrażania siebie, a nie z dostosowywania się do narzuconych schematów. Ostatecznie, cytat Kozak to wezwanie do introspekcji i odwagi w poszukiwaniu prawdy o sobie, by wyzwolić się z okowów niewidzialnego przymusu i zacząć żyć życiem opartym na własnych, świadomych wyborach. To walka o autentyczność w świecie pełnym oczekiwań.