Każde z nas, nawet jeśli niczego nie dostał, gdy sięgnie głęboko w siebie, odkryje, że ma bardzo dużo do dania. Jest takie miejsce w nas, które nazywa się sercem, i można z niego czerpać do woli. Im więcej się z niego daje, tym więcej jest to dania.
Wewnętrzne serce jest niewyczerpanym źródłem miłości i zasobów; dawanie wzbogaca dawcę.
Filozoficzno-Psychologiczne Wyjaśnienie:
Cytat Wojciecha Eichelbergera jest głębokim wglądem w naturę ludzkiego potencjału i psychiki, który wykracza poza materialne posiadanie. Mówi o immanentnej obfitości, która rezyduje w każdym z nas, niezależnie od zewnętrznych okoliczności czy braków. Koncepcja „niczego nie dostał” odnosi się nie tylko do dóbr materialnych, ale także do symbolicznych niedostatków – braku aprobaty, miłości, czy życiowych szans. Mimo tych realnych, a często bolesnych doświadczeń, Eichelberger wskazuje na wewnętrzne źródło, które jest zawsze dostępne i niewyczerpane.
„Sięganie głęboko w siebie” to metafora dla introspekcji i samoświadomości. To proces odkrywania zasobów psychologicznych – empatii, współczucia, kreatywności, odwagi, zdolności do miłości i przebaczenia. Te zasoby nie są nabyte z zewnątrz, lecz są integralną częścią naszego bycia. To odwołanie do idei, że człowiek z natury jest istotą zdolną do dawania, a ta zdolność jest głęboko umiejscowiona w naszej psychice, często przykryta warstwami doświadczeń, lęków i traum.
„Serce” w tym kontekście to nie tylko organ fizyczny, ale psychologiczny konstrukt, oznaczający centrum naszej istoty, źródło emocji, intuicji i wartości. To miejsce, gdzie rodzi się autentyczna motywacja do działania, niezwiązana z oczekiwaniami nagrody czy zewnętrznego uznania. Fraza „można z niego czerpać do woli” podkreśla nieograniczoność tej wewnętrznej skarbnicy. To przeciwieństwo paradygmatu niedoboru, który często dominuje w myśleniu społecznym.
Najbardziej rewolucyjnym aspektem cytatu jest zdanie: „Im więcej się z niego daje, tym więcej jest to dania”. Jest to nawiązanie do psychologicznego mechanizmu wzajemności i sprzężenia zwrotnego, ale w wymiarze wewnętrznym. Dawanie (niekoniecznie materialne, ale emocjonalne, duchowe, intelektualne) nie uszczupla nas, lecz wzmacnia. Praktykowanie życzliwości, wsparcia, akceptacji prowadzi do rozwoju tych cech w nas samych. To jest fundamentalne dla budowania zdrowej samooceny i poczucia sensu życia. W perspektywie psychoterapeutycznej, dawanie może być również formą autoregeneracji i samouzdrowienia, szczególnie w przypadku osób, które czują się pokrzywdzone lub pominięte. Odkrycie własnej zdolności do dawania często prowadzi do przekształcenia postawy ofiary w postawę twórcy i sprawcy własnego życia.