To ważne, aby uświadomić sobie, że musisz troszczyć się o siebie, bo nie możesz zatroszczyć się o nikogo innego, dopóki tego nie zrobisz.
Musisz troszczyć się o siebie, aby mieć zasoby psychiczne i emocjonalne, by móc autentycznie wspierać innych. To warunek skutecznej empatii.
Rozwijanie Spojrzenia Gábora Maté na Troskę o Siebie
Cytat Gábora Maté, że musimy troszczyć się o siebie, bo bez tego nie możemy zatroszczyć się o innych, jest głębokim wyrazem psychologicznej prawdy zakorzenionej w filozofii istnienia. Nie jest to egoistyczne wezwanie do samouwielbienia, lecz pragmatyczne spostrzeżenie dotyczące warunków koniecznych do efektywnej empatii i współczucia.
Z psychologicznego punktu widzenia, zaniedbywanie siebie prowadzi do szeregu konsekwencji, które utrudniają, a często uniemożliwiają, prawdziwą troskę o innych. Po pierwsze, występuje zjawisko wypalenia. Osoba nieustannie dająca z siebie, nie uzupełniając własnych zasobów, staje się psychicznie i fizycznie wyczerpana. W tym stanie, jej zdolność do oferowania wsparcia, zrozumienia czy nawet cierpliwości innym drastycznie spada. Troska o innych staje się obciążeniem, a nie aktem miłości czy współczucia. Maté, jako ekspert w dziedzinie traumy i uzależnień, często podkreślał, jak głęboko zakorzeniona jest potrzeba połączenia i relacji, ale też jak destrukcyjne jest dawanie z siebie bez świadomości własnych granic i potrzeb.
Po drugie, cytat ten odnosi się do integralności psychicznej. Jeśli nasza własna psychika jest chaotyczna, pełna urazów, lęków czy nieprzepracowanych emocji, przenosimy te stany na nasze interakcje z innymi. Próbując „ratować” innych, często nieświadomie poszukujemy potwierdzenia własnej wartości, wypełniając pustkę w sobie. To nie jest prawdziwa troska, ale forma zależności lub projekcji. Dopiero gdy sami zaczniemy proces uzdrawiania i zrozumienia własnych mechanizmów, możemy zbliżyć się do innych z autentyczną obecnością i gotowością do wspierania bez ukrytych motywów. Maté podkreśla, że nasza zdolność do empatii i współczucia jest bezpośrednio proporcjonalna do naszej zdolności do samoświadomości i samoprzejmowania się.
Wreszcie, cytat dotyka koncepcji „zapełniania kubka”. Jeśli kubek jest pusty, nic nie można z niego nalać. Nasze zasoby emocjonalne, energetyczne i psychiczne są skończone. Regularne ich uzupełnianie poprzez odpoczynek, refleksję, dbanie o potrzeby fizyczne, mentalne i duchowe, pozwala nam dysponować nadmiarem, który możemy ofiarować innym. Jest to esencja dojrzałej, odpowiedzialnej i skutecznej troski o drugiego człowieka – tej, która wypływa z obfitości, a nie z deficytu.