To właśnie arogancja pozwala obłudnikowi wierzyć, że kłamstwo zdołało w jakiś sposób permanentnie zmienić kształt świata i że można z nim odtąd żyć, jak gdyby stało się prawdą.
Arogancja pozwala obłudnikowi wierzyć, że kłamstwo stało się prawdą, uciekając od rzeczywistości i konsekwencji.
Cytat Jordana Petersona dotyka sedna ludzkiego samookłamywania i mechanizmów obronnych, które umysł ludzki wytwarza w obliczu prawdy. Kluczem do jego zrozumienia jest pojęcie arogancji, która w tym kontekście nie jest jedynie cechą charakteru, ale głęboko zakorzenionym błędem poznawczym. Obłudnik, czyli osoba działająca niezgodnie z własnymi deklaracjami lub ogólnie przyjętymi normami, wytwarza złożoną wewnętrzną narrację. Ta narracja, zasilana arogancją, pozwala mu na wmówienie sobie, że jego kłamstwo lub oszustwo nie jest efemerycznym odchyleniem od rzeczywistości, lecz aktem twórczym, który fundamentalnie przeobraził samą tkankę istnienia. Istotą problemu jest tu wiara w permanentną zmianę kształtu świata.
Z psychologicznego punktu widzenia, proces ten opiera się na dysonansie poznawczym. Obłudnik, stykając się z konsekwencjami swoich działań lub ze świadomością własnej niespójności, doświadcza wewnętrznego napięcia. Arogancja działa wówczas jako mechanizm redukcji tego dysonansu, nie poprzez zmianę zachowania lub przyznanie się do błędu, lecz przez wykrzywienie percepcji rzeczywistości. Kłamstwo przestaje być postrzegane jako fałsz, a staje się dla podmiotu nową „prawdą”, z którą można żyć, jak gdyby stało się prawdą. Jest to w istocie forma psychicznej ucieczki od odpowiedzialności i konsekwencji. Ten mechanizm jest szczególnie niebezpieczny, ponieważ prowadzi do utraty kontaktu z obiektywną rzeczywistością i buduje iluzoryczny świat wewnętrzny, w którym obłudnik jest jednocześnie twórcą i ofiarą swoich własnych manipulacji. W dłuższej perspektywie, taka postawa prowadzi do izolacji i utraty zaufania, zarówno ze strony innych, jak i, co paradoksalnie, ze strony samego siebie.