Nie jesteś swoim uzależnieniem; jesteś człowiekiem, który ma problem.
Jesteś człowiekiem z problemem, nie problemem. To separacja tożsamości od uzależnienia, podnosząca godność, nadzieję i sprawczość w procesie zdrowienia.
Głębia Cytatu: Rozróżnienie Człowieka od Uzależnienia
Cytat Lisy Frederiksen, "Nie jesteś swoim uzależnieniem; jesteś człowiekiem, który ma problem", stanowi esencję humanistycznego podejścia do problematyki uzależnień i kryje w sobie profoundowe implikacje psychologiczne i filozoficzne.
Na poziomie filozoficznym, cytat odwołuje się do fundamentalnej kwestii tożsamości i podmiotowości. Wskazuje na ontologiczne rozróżnienie między byciem osoby a posiadaniem problemu. Uzależnienie, choć potężne i wszechogarniające, jest zewnętrzne wobec istoty człowieka. Nie definiuje jego wartości, godności ani potencjału. Przyjęcie uzależnienia jako tożsamości prowadzi do autodehumanizacji, gdzie jednostka redukuje się do patologii. Cytat przywraca człowiekowi podmiotowość, sytuując go jako posiadacza problemu, a nie jego uosobienie. Otwiera to drogę do nadziei i zmiany, ponieważ problem, jako coś, co się posiada, może zostać rozwiązany, zredukowany lub przezwyciężony, w przeciwieństwie do tożsamości, która jest immanentna i trudna do modyfikacji.
Psychologicznie, ta sentencja ma ogromne znaczenie dla procesu zdrowienia. Po pierwsze, redukuje stygmatyzację i auto-stygmatyzację. Kiedy osoba uzależniona identyfikuje się ze swoim uzależnieniem, często doświadcza głębokiego poczucia wstydu, winy i beznadziei. Cytat Frederiksen oferuje alternatywną narrację, która separuje osobę od choroby, podkreślając, że uzależnienie to zaburzenie, a nie definicja duszy. Taka separacja umożliwia rozwój samo-współczucia i redukuje wewnętrzny krytyk, który często paraliżuje działania w kierunku zmiany.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Po drugie, cytat ten wzmacnia poczucie sprawczości i autonomii. Jeśli jestem uzależnieniem, jestem bezsilny. Jeśli jestem człowiekiem z problemem, to jako człowiek posiadam zdolności poznawcze, emocjonalne i behawioralne, które mogą być zaangażowane w rozwiązanie problemu. To przesunięcie perspektywy jest kluczowe dla motywacji do terapii i zaakceptowania odpowiedzialności za proces zdrowienia, bez pogrążania się w poczuciu bycia uwięzionym przez wewnętrzną wadę. Cytat staje się więc narzędziem terapeutycznym, przypominającym o wrodzonej agencyjności człowieka i jego zdolności do transformacji, pomimo obecności trudności.
W kontekście interperonalnym, cytat ten uczy empatii i właściwego sposobu komunikowania się z osobami dotkniętymi uzależnieniem. Zamiast etykietowania i osądzania, promuje zrozumienie i wsparcie dla osoby, która zmaga się z problemem, a nie dla problemu samego w sobie. To z kolei sprzyja budowaniu zaufania i tworzeniu bezpiecznego środowiska, sprzyjającego otwartej rozmowie i poszukiwaniu pomocy.
Podsumowując
Cytat Lisy Frederiksen to głębokie przesłanie o dehumanizacji i rehumanizacji w kontekście uzależnień, podkreślające znaczenie rozdzielenia tożsamości od patologii w procesie zdrowienia i budowania współczucia.