Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem? Jesteś - a więc musisz minąć. Miniesz - a więc to jest piękne.
Szymborska uczy akceptacji przemijania cierpienia jako źródła piękna i spokoju, redukując lęk poprzez świadomość nietrwałości.
Rozpacz i Ukojenie w Przemijaniu – Psychologiczna Analiza Cytatu Szymborskiej
Cytat Wisławy Szymborskiej to perełka, która w zwięzłej formie ujmuje esencję ludzkiego doświadczenia w obliczu cierpienia i lęku, jednocześnie oferując głębokie psychologiczne ukojenie. Z perspektywy psychologii humanistycznej i egzystencjalnej, początkowe pytanie poetki, „Czemu ty się, zła godzino, z niepotrzebnym mieszasz lękiem?”, odzwierciedla naturalną tendencję do internalizowania doświadczeń negatywnych oraz poddania się im, nawet gdy ich źródło jest tymczasowe i w gruncie rzeczy nieistotne dla naszej fundamentalnej egzystencji. Lęk, o którym mowa, to często lęk antycypacyjny – obawa przed przyszłymi niepowodzeniami, stratami, czy cierpieniem, który paraliżuje i odrywa nas od teraźniejszości. Szymborska, w charakterystyczny dla siebie sposób, dekonstrunuje ten lęk, wskazując na jego niepotrzebność. To wezwanie do racjonalnej oceny sytuacji i odrzucenia destrukcyjnej ruminacji, która nie prowadzi do konstruktywnego działania.
Kolejne zdanie, „Jesteś - a więc musisz minąć.”, to kwintesencja buddyjskiego wglądu w nietrwałość bytu oraz psychologicznej koncepcji akceptacji. W kontekście terapii akceptacji i zaangażowania (ACT), jest to przypomnienie, że nawet najbardziej intensywne i bolesne stany emocjonalne, tak jak każda forma istnienia, mają swój początek i koniec. Ta świadomość nie umniejsza cierpienia, ale zmienia perspektywę, z którą je postrzegamy. Zamiast walczyć z „złą godziną”, co często wzmacnia ból, poetka proponuje akceptację jej tymczasowego istnienia. To zaproszenie do zdystansowania się od problemu i zobaczenia go w szerszym kontekście przemijania.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Finałowy werset, „Miniesz - a więc to jest piękne.”, jest niezwykle potężnym przekazem psychologicznym. Przemijanie, które zazwyczaj jest źródłem melancholii i strachu (zwłaszcza lęku przed śmiercią), zostaje tu ukazane jako źródło piękna i ukojenia. Wynika to z kilku poziomów: po pierwsze, z ulgi, że ból się skończy. Po drugie, z głębszego zrozumienia dynamiki życia, gdzie cykl narodzin, rozwoju i zanikania jest fundamentalny. Z psychologicznego punktu widzenia, akceptacja przemijania pozwala na pełniejsze docenienie i przeżywanie chwili obecnej, ponieważ zdajemy sobie sprawę z jej ulotności. To paradoksalne odnalezienie piękna w końcu rzeczy jest formą kognitywnej redefinicji, która przekształca negatywną emocję w poczucie spokoju i głębokiego – wręcz mistycznego – zadowolenia z naturalnego porządku wszechświata. Szymborska uczy nas, że nawet w przemijalności cierpienia można odnaleźć nadzieję i estetyczną harmonię, co jest kluczowe dla psychicznej odporności i dobrostanu.