W kulturze, która czci młodość i szybkość, starość często opisywana jest jak porażka – koniec, który należy odwlec lub ukryć. A przecież w naturalnym planie ludzkiego życia późniejsze lata nie są karą ani końcem. To czas, który pojawia się, by przestać biec, udowadniać światu, dopasowywać się do stereotypów i oczekiwań.

W świecie, który obsesyjnie czci młodość, a starość traktuje jak porażkę, zaakceptowanie starzejącego się ciała staje się jednym z najtrudniejszych zadań współczesnego człowieka. Wojciech Eichelberger pisał, że „starość to zjawisko społeczne, indukowane przez obyczaje i sposoby myślenia” –  i rzeczywiście, to nie ciało samo w sobie nas boli, lecz narracja, którą wokół niego zbudowaliśmy.

Wielu ludzi trafia na terapię z wiarą, że ktoś w końcu uporządkuje ich życie. A jednak, jak mówi Wojciech Eichelberger, prawdziwa zmiana zaczyna się dopiero wtedy, gdy zrozumiemy, że nikt nie zrobi jej za nas. Rozmawiamy także o depresji. Pytamy o granicę między psychoterapią a psychiatrią, o nieskuteczne terapie, ustawienia systemowe i przyczyny tego, że niektórzy ludzie latami tkwią w roli ofiary.

W rozmowie z Wojciechem Eichelbergerem szukamy odpowiedzi na pytania o to, dlaczego tak gwałtownie rośnie zapotrzebowanie na pomoc psychologiczną, jak odróżnić terapię od coachingu i dlaczego relacja terapeutyczna bywa ważniejsza niż stosowana metoda.

Wojciech Eichelberger o tym, jak matczyne wzorce wpływają na dorosłe związki synów, jak działa dziedziczenie ról i co mogą zrobić kobiety w relacjach z mężczyznami z trudnym dzieciństwem.

Co dzieje się z chłopcami, którzy dorastają bez ojców? Jak wygląda ich relacja z matką i dlaczego często staje się ona zbyt bliska, zbyt silna, zbyt obciążająca? I jakie zjawiska stoją za opiniami o postępującym kryzysie męskości? Wojciech Eichelberger wyjaśnia mechanizmy i wzorce, o których rzadko głośno się mówi.

Kłopot z emocjami nie bierze się z ich istnienia, lecz stąd, że w zależności od cech otoczenia rodzinnego, w jakim się urodziliśmy i dojrzewaliśmy, niektóre z tych emocji i zachowań mogą być trudne do zaakceptowania przez najbliższych, ważnych dla nas ludzi.

Od dzieciństwa słyszymy, że miłość jest sensem istnienia, celem, spełnieniem. Czy rzeczywiście zaczyna się ona w dorosłości – wtedy, gdy kogoś spotykamy i zakochujemy się – czy dużo wcześniej, w relacji, która nie miała nic wspólnego z romansem, ale była sprawą życia i śmierci?

Mówimy, że świat stał się narcystyczny, jakby narcyzm był tylko modą lub chorobą czasu. A przecież narcyzm jest czymś głębszym: jest ludzką raną, która nauczyła się błyszczeć, żeby nie bolało.

Wiele mówimy o wewnętrznym uzdrowieniu, budowaniu poczucia własnej wartości, samoakceptacji. Lecz dopiero wtedy przecież, gdy nauczymy się szanować swoje ciało możemy mówić o prawdziwej akceptacji siebie.