Bagatelizujemy zwykle ludzi, dzięki którym udało nam się wznieść, zaś zabiegamy o względy tych, dzięki którym możemy utrzymać się na powierzchni.
Bagatelizujemy tych, którzy pomogli nam na początku, bo umniejsza to własne ego; zabiegamy o względy tych, którzy pomogą utrzymać pozycję, z lęku przed utratą.
Głębokie Refleksje nad Ambicją i Niewdzięcznością
Cytat Stefana Packa, „Bagatelizujemy zwykle ludzi, dzięki którym udało nam się wznieść, zaś zabiegamy o względy tych, dzięki którym możemy utrzymać się na powierzchni”, to przenikliwa diagnoza ludzkiej natury, ukazująca jej dychotomię między aspiracją a utrzymaniem status quo. Z psychologicznego punktu widzenia, dotyka on głębokich mechanizmów psychodynamicznych i społeczno-kognitywnych, które kształtują nasze relacje międzyludzkie.
Pierwsza część zdania – „Bagatelizujemy zwykle ludzi, dzięki którym udało nam się wznieść” – odnosi się do zjawiska, które w psychologii można interpretować jako
odwracanie uwagi od niewygodnej prawdy o zależności.
Kiedy osiągamy sukces, często towarzyszy temu silna potrzeba podkreślenia własnych zasług i autonomii. Uznanie roli innych w naszym awansie może być postrzegane jako umniejszanie własnego wysiłku i kompetencji, co z kolei zagraża naszemu poczuciu wartości i kontroli. Dzieje się tak często z powodu lęku przed byciem postrzeganym jako dłużnik, co mogłoby naruszyć naszą
autonomię psychiczną
i swobodę działania. Bagatelizowanie tych osób może być formą
mechanizmu obronnego
, mającego na celu ochronę kruchego ego przed poczuciem zobowiązania czy wdzięczności, które mogłoby być odbierane jako słabość.
Druga część – „zaś zabiegamy o względy tych, dzięki którym możemy utrzymać się na powierzchni” – dotyka fundamentalnego
lęku przed utratą
Nie musisz już wybuchać ani udawać, że nic Cię nie rusza.
Zrozum, co naprawdę stoi za gniewem, lękiem czy frustracją i naucz się nimi zarządzać, zamiast pozwalać, by rządziły Tobą.
Odzyskaj wewnętrzny spokój i pewność siebie.
Zbuduj trwałe poczucie własnej wartości.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Prokrastynacja to nie lenistwo.
To wołanie Twojego lęku
Naucz się działać mimo wątpliwości, lęku i perfekcjonizmu
i naturalnej dążności do zachowania osiągniętego statusu. Po wzniesieniu się, pojawia się nowy poziom zagrożeń i wyzwań. Tu wkracza psychologia przetrwania i dążenie do
homeostazy społecznej
. Relacje z osobami, które „utrzymują nas na powierzchni”, są strategiczne i instrumentalne. To są ci, którzy zapewniają nam bezpieczeństwo, stabilność, dalsze możliwości rozwoju lub po prostu – chronią nas przed upadkiem. Nasze zachowanie w tym kontekście jest motywowane
obliczeniową racjonalnością
oraz
potrzebą przynależności i akceptacji
, często wynikającą z obawy przed izolacją, która w psychice społecznej jest jednym z najbardziej pierwotnych lęków.
W ujęciu filozoficznym, cytat ten podkreśla ambiwalencję ludzkich wartości – z jednej strony dążenie do samorealizacji i wolności, z drugiej zaś pragnienie bezpieczeństwa i stabilności, często za cenę niewdzięczności i instrumentalizacji relacji. Jest to refleksja nad
egzystencjalną samotnością
jednostki w walce o swoje miejsce w świecie i często gorzką prawdę, że w hierarchii wartości, którą nieświadomie tworzymy, własne korzyści materialne czy społeczne często przeważają nad wdzięcznością czy lojalnością. Jest to również metafora drogi życiowej, która zamiast być linearnym wznoszeniem się, jest raczej cyklem wznoszenia się, stabilizowania i dążenia do kolejnych poziomów, gdzie na każdym etapie redefiniujemy swoje relacje zgodnie z bieżącymi potrzebami i lękami.