Bez wiary potykamy się o źdźbło słomy, z wiarą przenosimy góry.
Bez wiary nawet drobiazgi paraliżują, z wiarą największe wyzwania stają się pokonywalne dzięki wewnętrznej sile i sensowi.
Sformułowanie Sørena Kierkegaarda, iż „Bez wiary potykamy się o źdźbło słomy, z wiarą przenosimy góry”, stanowi esencję jego filozofii egzystencjalnej, głęboko zakorzenionej w chrześcijańskiej refleksji. Psychologicznie, cytat ten odnosi się do fundamentalnego znaczenia
postawy wewnętrznej i subiektywnego nastawienia wobec wyzwań życiowych.
W kontekście filozofii Kierkegaarda, „wiara” nie jest jedynie religijnym dogmatem, lecz przede wszystkim
egzystencjalnym aktem odwagi i zaufania
– bezwarunkowym skokiem w nieznane, który umożliwia przekroczenie granic racjonalnego poznania i ludzkich ograniczeń.
„Potykanie się o źdźbło słomy” symbolizuje tutaj brak tej wewnętrznej siły, paraliż w obliczu nawet najmniejszych przeszkód. Osoba pozbawiona wiary – rozumianej jako głębokie przekonanie o sensie, celu lub możliwości – staje się bezradna. Każda trywialna trudność urasta do rangi nieprzekraczalnej bariery, ponieważ brakuje jej wewnętrznego kompasu, który wskazywałby drogę i dawał nadzieję na pokonanie przeszkód. Jest to stan lęku i rozpaczy, gdzie jednostka czuje się przytłoczona przez egzystencję, tracąc poczucie sprawczości.
Z drugiej strony,
„przenoszenie gór” obrazuje radykalną transformację ludzkiej zdolności i wytrwałości, gdy jest ona wspierana przez wiarę.
Odzyskaj wewnętrzny spokój i pewność siebie.
Zbuduj trwałe poczucie własnej wartości.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Góry symbolizują tu największe życiowe trudności, dylematy etyczne, egzystencjalne kryzysy czy nawet obiektywne niemożliwości. Wiara, w tym kontekście, działa jak potężny katalizator psychiczny, nadający sens i motywację do działania. Pozwala ona na mobilizację zasobów wewnętrznych, które w innym przypadku pozostałyby uśpione. Daje siłę do podjęcia heroicznych wysiłków, do wytrwałości w obliczu beznadziei, a nawet do
poszukiwania rozwiązań poza konwencjonalnymi schematami myślenia.
To swoisty „przeskok” w rejony irracjonalności, gdzie logika ustępuje miejsca zaufaniu i determinacji. Psychologicznie, wiara redukuje lęk przed niepowodzeniem i wzmacnia poczucie
samo skuteczności
. Umożliwia przyjęcie etyki heroicznej, gdzie osobista odpowiedzialność za własne życie i wybory staje się priorytetem, a lęk przed absencją sensu zostaje przezwyciężony przez indywidualne zobowiązanie. Wiara staje się tu zatem potężnym mechanizmem obronnym, ale i narzędziem rozwoju, umożliwiającym jednostce nie tylko przetrwanie, lecz także
osiągnięcie pełni swojego potencjału, pomimo, a nawet dzięki, trudnościom egzystencjalnym.