Doskonała przyjaźń rodzi się między dobrymi oraz między tymi, co osiągnęli jednoczący stopień cnoty.
Doskonała przyjaźń Arystotelesa to głęboka więź oparta na wspólnych wartościach i cnocie, prowadząca do wzajemnego rozwoju i autentycznego dobra.
Filozoficzno-Psychologiczne Rozważania nad Arystotelesowską Koncepcją Przyjaźni
Słowa Arystotelesa, że
„Doskonała przyjaźń rodzi się między dobrymi oraz między tymi, co osiągnęli jednoczący stopień cnoty”
, stanowią głębokie studium nad naturą autentycznej ludzkiej więzi. Z perspektywy filozoficznej, Arystoteles w swojej Etyce Nikomachejskiej rozróżnia trzy typy przyjaźni: oparte na użyteczności, na przyjemności oraz na dobru. Pierwsze dwie formy są nietrwałe i instrumentalne; rozpadają się, gdy ustaje użyteczność lub przyjemność. Prawdziwa, doskonała przyjaźń, ta „jednocząca stopień cnoty”, jest natomiast relacją miłości do drugiej osoby ze względu na nią samą, a nie na korzyści, jakie może przynieść.
Odzyskaj wewnętrzny spokój i pewność siebie.
Zbuduj trwałe poczucie własnej wartości.
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat ten podkreśla znaczenie integralności charakteru i wartości etycznych w budowaniu trwałych relacji. Psychologia humanistyczna, zwłaszcza koncepcje Carla Rogersa czy Abrahama Maslowa, wskazuje na dążenie do samorealizacji i pełnego funkcjonowania jako klucz do osobistego rozwoju. Przyjaźń, o której mówi Arystoteles, jest możliwa tylko pomiędzy jednostkami, które osiągnęły pewien poziom dojrzałości psychicznej i moralnej, a ich wybory życiowe są spójne z ich wewnętrznym kompasem wartości. To
„jednoczący stopień cnoty”
oznacza wspólną płaszczyznę moralną, wzajemne uznanie dla etycznych działań i aspiracji. Taka relacja oferuje wzajemne wsparcie w dążeniu do doskonałości, inspiruje do samodoskonalenia i dostarcza poczucia głębokiego zrozumienia i akceptacji. Nie jest to jedynie relacja symbiotyczna, lecz raczej synchroniczny rozwój dwóch odrębnych, lecz wzajemnie dopełniających się jednostek. W takiej relacji, dobro drugiego staje się równie ważne jak własne, a wzajemne oddziaływanie prowadzi do pogłębienia tożsamości i sensu życia obu stron. Silne poczucie wspólnych wartości i celów wzmacnia więź, czyniąc ją odporną na zewnętrzne zakłócenia i chwilowe trudności.