Doskonałość jest cnotą umarłych.
Doskonałość statyczna to iluzja. Życie to dynamika, błędy i rozwój. Akceptacja niedoskonałości uwalnia i pozwala żyć.
Doskonałość jest cnotą umarłych.
To zdanie, choć na pozór pesymistyczne, kryje w sobie głęboką prawdę psychologiczną o naturze ludzkiego dążenia i iluzji idei perfekcji. Antoine de Saint-Exupéry, jako pilot i filozof, doskonale rozumiał dynamikę życia, które jest nieustannym procesem, a nie statycznym stanem. W kontekście jego twórczości, często naznaczonej akceptacją niedoskonałości i pięknem ludzkich ograniczeń (jak w „Małym Księciu”), cytat ten staje się manifestem przeciwko paraliżującemu dążeniu do absolutnej doskonałości.
Z psychologicznego punktu widzenia, „doskonałość” jako stan osiągnięty i niezmienny, naprawdę może istnieć tylko w bezruchu, w zakończeniu, czyli w śmierci. Życie, psychika, relacje – wszystko to jest dynamiczne, płynne, podlega ciągłym zmianom, rozwojowi, błędom i korektom. Perfekcjonizm, czyli chorobliwe dążenie do doskonałości, często prowadzi do chronicznego niezadowolenia, lęku przed porażką, prokrastynacji, a nawet depresji. Osoba dążąca do bezbłędności często nie potrafi docenić swoich osiągnięć, ciągle widząc braki i niedociągnięcia. To mentalne więzienie, w którym człowiek sam sobie narzuca niemożliwe do spełnienia standardy.
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Cytat Saint-Exupéry'ego jest zatem przypomnieniem o potrzebie akceptacji ludzkiej niedoskonałości i o pięknie procesu rozwoju. Życie to seria doświadczeń, a błędy nie są porażkami, lecz cennymi lekcjami. Prawdziwa cnota żywych leży w ich zdolności do adaptacji, uczenia się, przebaczania sobie i innym, oraz w świadomości, że rozwój jest niekończącą się podróżą, a nie punktem docelowym. Dążenie do 'doskonałości' w jej absolutnym, statycznym sensie, jest z psychologicznego punktu widzenia formą oporu przed życiem, formą unikania ryzyka i konfrontacji z własną ludzką kruchością.
Dlatego też, prawdziwe 'życie' i prawdziwe szczęście często odnajdywane są właśnie w umiejętności celebrowania 'wystarczająco dobrych' rozwiązań, w akceptacji swoich i cudzych wad, oraz w radości z samego procesu tworzenia i bycia, a nie tylko z jego perfekcyjnego rezultatu. Tylko martwa materia, pozbawiona ruchu i potencjału do zmiany, może być absolutnie „doskonała” w sensie braku jakichkolwiek mankamentów. Życie jest chaos, jest piękno, jest niedoskonałość, i to właśnie ona czyni je tak wartościowym.