Głupota - to brzmi tłumnie.
Głupota, w tłumie, zyskuje na sile i akceptacji, rozmywając odpowiedzialność i tłumiąc krytyczne myślenie jednostek.
Emocjonalneecho© Zbigniew Waydyk
Cytat Zbigniewa Waydyka, „Głupota – to brzmi tłumnie”, rezonuje z głębokimi warstwami psychologii społecznej i indywidualnej, ukazując złożoną dynamikę ludzkiego zachowania. U podstaw leży obserwacja, że ignorancja, brak krytycznego myślenia czy wręcz irracjonalność, często manifestują się w grupie, zyskując na sile i widoczności poprzez swoją powszechność.
Psychologiczne echo tłumu: Fraza „to brzmi tłumnie” odnosi się do zjawiska, w którym jednostki w grupie często podążają za dominującym trendem, nawet jeśli jest on pozbawiony logicznego uzasadnienia. Mamy tu do czynienia z konformizmem społecznym, gdzie presja grupy prowadzi do rezygnacji z indywidualnego osądu na rzecz przyjęcia poglądów większości – nawet jeśli te poglądy są błędne lub szkodliwe. Głupota, zamiast być zwalczana, staje się sankcjonowana przez jej powszechność. To nie tyle, że głupi ludzie są w tłumie, ile że sam tłum może generować i wzmacniać głupotę jako normę.
Ucieczka od odpowiedzialności: W tłumie, odpowiedzialność rozmywa się. To zjawisko znane jako rozproszenie odpowiedzialności – w grupie, jednostki czują się mniej odpowiedzialne za swoje działania, ponieważ „inni też tak robią”. To sprzyja podejmowaniu decyzji, które w pojedynkę byłyby ocenione jako nierozsądne, a nawet głupie. Głupota „brzmi tłumnie”, ponieważ w anonimowości grupy, lęk przed osądem maleje, a impulsywne, nierozważne zachowania zyskują na legitymacji.
Iluzja wspólnego celu i prawdy: Tłum często tworzy iluzję jedinsti i wspólnego celu, co może prowadzić do myślenia grupowego (groupthink). W takim kontekście, dążenie do spójności i unikanie konfliktu przeważa nad dążeniem do optymalnego rozwiązania, a krytyczne myślenie jest tłumione. Głupota staje się akceptowalna, a nawet pożądana, jeśli służy utrzymaniu spójności grupy, nawet kosztem prawdy czy racjonalności. Jest to szczególnie niebezpieczne w czasach dezinformacji, gdzie fałszywe narracje rozprzestrzeniają się i zyskują na wiarygodności poprzez ich powszechne powtarzanie.
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat Waydyka to ostrzeżenie przed pułapkami myślenia grupowego, konformizmu i rozproszenia odpowiedzialności. Podkreśla konieczność indywidualnego, krytycznego myślenia i odwagi do kwestionowania dominujących narracji, zwłaszcza gdy wydają się one irracjonalne – nawet jeśli „brzmią tłumnie”.