Każda istota wtedy jest tylko piękna, gdy osiągnie szczyt swego naturalnego rozwoju.
Piękno wynika z pełnej samorealizacji i autentycznego rozkwitu wrodzonego potencjału, psychologicznego dopełnienia istoty.
Filozoficzno-Psychologiczne Wyjaśnienie Cytatu Johana Petera Eckermanna
Cytat Eckermanna: „Każda istota wtedy jest tylko piękna, gdy osiągnie szczyt swego naturalnego rozwoju” dotyka sedna psychologicznego pojmowania autentyczności, potencjału i samorealizacji.
Z perspektywy psychologii humanistycznej, szczególnie teorii Carla Rogersa i Abrahama Maslowa, naturalny rozwój jest wewnętrzną tendencją do rozkwitu, dojścia do pełni swojego bytowania. Maslowowska hierarchia potrzeb kulminuje w samorealizacji – etapie, na którym jednostka realizuje swój najgłębszy potencjał, staje się „tym, kim może być”. Eckermannowskie „piękno” nie odnosi się tu do powierzchownej estetyki, lecz do wewnętrznej integralności, spójności i harmonii wynikającej z pełnego wyrażenia własnej natury. Piękno to staje się synonimem autentyczności i witalności osiągniętej poprzez proces indywidualny. Każda istota, czy to roślina, zwierzę, czy człowiek, posiada wrodzone dążenie do optimum. Roślina pięknieje, gdy ma odpowiednie słońce, wodę i glebę do pełnego wzrostu. Człowiek pięknieje, gdy jego rozwój psychiczny, emocjonalny i duchowy jest nieskrępowany, a jego wewnętrzne zasoby są aktywowane i wyrażane.
Kontekst tego cytatu tkwi głęboko w romantycznym i wczesnym klasycznym myśleniu, które ceniło naturę i organiczny rozwój. W psychologii przekłada się to na koncepcję indywidualizacji Carla Gustawa Junga, procesu, w którym jednostka staje się psychiczno-duchową całością, integrując swoje świadome i nieświadome aspekty. Dojście do „szczytu naturalnego rozwoju” nie oznacza osiągnięcia doskonałości w sensie bycia bezbłędnym, lecz pełnego wykorzystania i aktualizacji swoich wrodzonych zasobów i predyspozycji. Jest to dynamiczny proces, a nie statyczny punkt. Piękno, o którym mówi Eckermann, to więc emanacja wewnętrznego spełnienia, spójności i autentycznego wyrażania własnego ja, co jest finalnym celem wielu nurtów psychoterapeutycznych.