Kobieta nigdy nie wie, czego chce, ale nie spocznie, dopóki celu nie osiągnie.
Wolność egzystencjalna, w której wybór kształtuje nieznane pragnienia, napędza nieustanne dążenie do celu, nadając sens bytowi.
Głębia Sartrowskiego Paradoksu: Kobieta i Wolność
Cytat Jeana-Paula Sartre'a: „Kobieta nigdy nie wie, czego chce, ale nie spocznie, dopóki celu nie osiągnie”, stanowi intrygujące połączenie egzystencjalistycznej refleksji nad ludzką wolnością i podmiotowością z pewnym stereotypowym, choć prowokacyjnym, spojrzeniem na naturę kobiecą. Analizując go przez pryzmat psychologii i filozofii egzystencjalnej, dostrzegamy warstwy znaczeń daleko wykraczające poza powierzchowną interpretację.
U swojej podstawy, ta wypowiedź odnosi się do fundamentalnego dla egzystencjalizmu pojęcia wolności i odpowiedzialności. Sartre uważał, że człowiek jest „skazany na wolność”, co oznacza, że nie ma z góry ustalonej esencji, natury czy przeznaczenia, które by go określały. Jesteśmy wolni, by wybierać i tworzyć siebie samych w każdym momencie. W tym kontekście, stwierdzenie „Kobieta nigdy nie wie, czego chce” może być odczytane nie jako zarzut braku determinacji, lecz jako afirmacja tej nieskończonej otwartości na bycie i nieustannego poszukiwania sensu. To, że „nie wie, czego chce”, może oznaczać, że jej pragnienia nie są statyczne, lecz dynamiczne, ewoluujące w miarę jej wyborów i doświadczeń. Jest to odzwierciedlenie ludzkiego kondycji: braku predefiniowanych celów, co zmusza do ciągłego ich konstruowania.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Prokrastynacja to nie lenistwo.
To wołanie Twojego lęku
Naucz się działać mimo wątpliwości, lęku i perfekcjonizmu
Przeszłość kształtuje Twoje relacje, dorosłe wybory i poczucie własnej wartości. Czas je uzdrowić 🤍
Druga część cytatu – „ale nie spocznie, dopóki celu nie osiągnie” – wskazuje na fundamentalną ludzką dążność do transcendencji, czyli do wykraczania poza swoje obecne położenie, do samostanowienia i poszukiwania znaczenia. Nawet jeśli cel jest niejasny, lub dynamicznie się zmienia, sama potrzeba dążenia, sam akt wyboru i dążenia do realizacji jakiegoś projektu, jest kluczowy dla egzystencji. Ta „niestrudzoność” symbolizuje dążenie do nadania sensu swojemu życiu, nawet jeśli ten sens jest tymczasowy lub podlegający ciągłej redefinicji. Może to również odzwierciedlać psychologiczną potrzebę domknięcia, osiągnięcia celów, które, choć niejasne na początku, krystalizują się w miarę procesu dążenia. Jest to również metafora ludzkiej determinacji i siły woli, niezależnie od płci. Kobieta, w tym kontekście, jest tu exemplum ludzkiej kondycji – jest wolna, poszukująca, nieustannie projektująca siebie w przyszłość, nawet jeśli początkowe punkty odniesienia są płynne.
Sartre, jako egzystencjalista, podkreślał alienację i lęk wynikający z tej wolności. Może to „nie wiedzenie” być również formą egzystencjalnego lęku przed pustką i niczym, z którego próbujemy się wydostać, konstruując cele i dążąc do nich. Cytat jest więc nie tyle komentarzem do natury kobiecej per se, co raczej ilustracją uniwersalnego dylematu ludzkiej egzystencji – wolności, która jest jednocześnie brzemieniem i źródłem niezmierzonego potencjału.