Kobieta zalotna sądzi, że czas i lata pokrywają zmarszczkami i niszczą twarze tylko innych kobiet.
Zalotna kobieta neguje starzenie się, budując iluzoryczną rzeczywistość. To narcyzm, zaprzeczenie i egocentryzm, lęk przed przemijaniem i utratą zewnętrznej wartości.
Filozoficzno-Psychologiczne Rozważanie nad Cytatem de La Bruyère'a
Cytat Jean de La Bruyère'a: „Kobieta zalotna sądzi, że czas i lata pokrywają zmarszczkami i niszczą twarze tylko innych kobiet” to głęboka obserwacja natury ludzkiej, która odsłania skomplikowane mechanizmy psychologiczne stojące za próżnością, zaprzeczeniem i konstrukcją własnego ego.
Na poziomie filozoficznym, zdanie to porusza problem subiektywności percepcji czasu i śmierci. Kobieta zalotna, w swojej pogoni za zewnętrzną atrakcyjnością i uwagą, buduje wokół siebie iluzoryczną rzeczywistość, w której prawa powszechne, takie jak nieubłagany upływ czasu i degradacja fizyczna, jej nie dotyczą. Jest to forma zaprzeczenia – mechanizmu obronnego, w którym jednostka odmawia przyjęcia do wiadomości bolesnej lub zagrażającej prawdy. W tym przypadku, prawdą jest nieuchronność starzenia się, która godzi w jej poczucie wartości oparte na młodości i urodzie.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Prokrastynacja to nie lenistwo.
To wołanie Twojego lęku
Naucz się działać mimo wątpliwości, lęku i perfekcjonizmu
Przeszłość kształtuje Twoje relacje, dorosłe wybory i poczucie własnej wartości. Czas je uzdrowić 🤍
Z psychologicznego punktu widzenia, cytat ten ukazuje głęboko zakorzeniony narcyzm i locus kontroli zewnętrznej. Osoba zalotna, często uzależniona od walidacji zewnętrznej, buduje swoją tożsamość wokół wyglądu i reakcji innych. Świadomość starzenia się jest dla niej zagrożeniem dla tej struktury tożsamości, stąd mechanizm projekcji – uznanie, że zmarszczki i uwiąd dotykają „innych”, a nie jej samą. To poznawcze zniekształcenie pozwala jej utrzymać poczucie wyjątkowości i nienaruszalności, które jest kluczowe dla jej samopoczucia.
Dodatkowo, możemy dostrzec tu element porównań społecznych. Kobieta zalotna często żyje w ciągłej rywalizacji o uwagę, a starzenie się innych utwierdza ją w przekonaniu o własnej, rzekomo trwałej, przewadze. Ten brak empatii i brak zdolności do utożsamienia się z losem innych kobiet podkreśla jej egocentryzm. Cytat de La Bruyère'a jest zatem nie tylko opisem próżności, ale także lustrem, w którym odbija się ludzka kruchość, lęk przed przemijaniem i skomplikowane sposoby, w jakie próbujemy się z nim mierzyć, często kosztem prawdy i kontaktu z rzeczywistością. Jest to tragiczny obraz walki z naturą, która zawsze znajduje swoją drogę.