Materialiści też wierzą w boga. Tym bogiem jest pieniądz.
Materialiści nadają pieniądzowi atrybuty bezpieczeństwa i sensu, traktując go jako obiekt psychologicznej transcendencji i wiary.
Filozoficzno-Psychologiczne Wyjaśnienie:
Cytat Andrzeja Majewskiego, „Materialiści też wierzą w boga. Tym bogiem jest pieniądz.”, uderza w samo sedno ludzkiej psychiki i filozofii bytu. Z psychologicznego punktu widzenia, stawia on pod znakiem zapytania fundamentalną potrzebę człowieka do posiadania obiektu transcendencji lub ultymatywnego sensu. Nawet w braku tradycyjnej wiary religijnej, umysł ludzki dąży do ukształtowania osi, wokół której organizuje swoje wartości, cele i działania. W przypadku materialistów, tą osią staje się pieniądz.
To nie jest twierdzenie o dosłownej adoracji banknotów. Chodzi o przeniesienie funkcji, jaką pełni bóg w życiu wierzącego, na inną domenę. Bóg często jest postrzegany jako źródło bezpieczeństwa, nadziei, spełnienia i rozwiązania problemów. Dla wielu materialistów, pieniądz przejmuje te role. Wierzą, że z jego pomocą rozwiążą wszelkie trudności, osiągną szczęście, zbudują poczucie bezpieczeństwa i uzyskają dominację nad własnym losem.
Psychologicznie, mechanizm ten opiera się na projekcji. Ludzkie pragnienie kontroli, uznania i komfortu, które w innych warunkach mogłoby znaleźć ujście w duchowości, zostaje przekierowane na akumulację dóbr materialnych. Pieniądz staje się nie tylko środkiem, ale celem samym w sobie, nabierając niemal mistycznej mocy w oczach osoby, dla której jest najwyższą wartością. To przekonanie, że więcej pieniędzy = więcej szczęścia/bezpieczeństwa/władzy, jest swego rodzaju dogmatem tej „wiary”.
Kontekst cytatu jest również istotny. Majewski nie potępia materializmu, lecz diagnozuje jego psychologiczną dynamikę. Uznaje, że nawet w pozornym braku wiary, istnieje głęboko zakorzeniona psychologiczna potrzeba wierzenia w coś, co nada sens i strukturę życiu. Jeśli nie jest to transcendentalne bóstwo, to staje się nim konkretny, namacalny symbol, taki jak pieniądz. Oznacza to, że każdy system wartości, nawet ten najbardziej sekularny, posiada swoje quasi-religijne fundamenty, określające, co jest dobre, pożądane i ostateczne dla jednostki. Zatem, cytat to psychologiczny komentarz na temat uniwersalnej ludzkiej potrzeby sensu i przynależności, która zawsze znajdzie swój obiekt, niezależnie od tego, czy będzie to bóg, czy pieniądz.