Miłość nie istnieje w sobie, ale w nas, jest naszym osobistym dziełem.
Miłość to subiektywna konstrukcja psychiczna, aktywnie tworzona przez nas, a nie obiektywna rzeczywistość poza nami.
Miłość jako konstrukcja psychiczna: perspektywa Prousta.
Słowa Marcela Prousta, że „Miłość nie istnieje w sobie, ale w nas, jest naszym osobistym dziełem”, oferują głęboką psychologiczną i filozoficzną refleksję nad naturą tego uczucia. Z perspektywy psychologii humanistycznej i konstrukcjonistycznej, ta sentencja sugeruje, że miłość nie jest obiektywnym bytem, który można znaleźć lub na który można trafić; zamiast tego, jest ona złożonym procesem, który aktywnie tworzymy w naszej wewnętrznej rzeczywistości.
Proust odrzuca ideę miłości jako transcendentalnej siły istniejącej niezależnie od podmiotu. Zamiast tego, umiejscawia ją całkowicie w sferze subiektywnego doświadczenia. Oznacza to, że to, co nazywamy miłością, jest w dużej mierze projekcją naszych własnych pragnień, oczekiwań, wspomnień i wyobrażeń na drugą osobę lub na relację. Kiedy „kochamy”, nie tyle widzimy drugą osobę w całej jej obiektywności, ile raczej konstruujemy jej obraz, który odpowiada naszym wewnętrznym potrzebom i fantazjom.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Z psychologicznego punktu widzenia, proces ten można rozumieć jako dynamiczną interakcję między naszymi schematami poznawczymi, emocjami i historią osobistą. To „osobiste dzieło” oznacza, że wkładamy w relację naszą energię psychiczną, angażujemy naszą wyobraźnię, wypełniamy luki w poznaniu drugiej osoby naszymi interpretacjami, a także jesteśmy świadomi naszych własnych braków i potrzeb, które próbujemy zaspokoić poprzez relację. Proust subtelnie sugeruje, że miłość, choć silnie odczuwana, jest nierzadko również świadomą lub nieświadomą formą autoiluzji, która pozwala nam nadać sens i wartość naszemu życiu emocjonalnemu.
Kwestia „dzieła” miłości podkreśla również aktywny i procesualny charakter uczucia. Miłość nie jest statycznym stanem, lecz wymaga ciągłego zaangażowania, wysiłku i przetwarzania doświadczeń. Wymaga adaptacji, negocjacji i nieustannego reinterpretowania zarówno siebie, jak i ukochanej osoby w kontekście zmieniającej się rzeczywistości.