Miłość ulega zniszczeniu, harmonia znika i brakuje pokoju, kiedy każdy upiera się, że to on ma rację, a ten drugi się myli. Nie musisz akceptować działań innych ludzi, ale musisz zaakceptować osobę.
Ego niszczy miłość; konflikty wynikają z uporu. Akceptuj osobę, niekoniecznie jej wszystkie czyny, by zachować harmonię.
Głębokie Zrozumienie Międzyosobowe: Ego, Harmonia i Bezwarunkowa Akceptacja
Cytat o. Johna Sturma SJ dotyka fundamentalnych aspektów międzyludzkich relacji, odzierając je z powierzchowności i ukazując ich głębokie, psychologiczne i filozoficzne uwarunkowania. Pierwsza część wypowiedzi – „Miłość ulega zniszczeniu, harmonia znika i brakuje pokoju, kiedy każdy upiera się, że to on ma rację, a ten drugi się myli” – wskazuje na destrukcyjną rolę ego w dynamice związku. W psychologii, upieranie się przy własnej racji, zwłaszcza w obliczu różnicy zdań, często wynika z potrzeby potwierdzenia własnej wartości, lęku przed byciem niezrozumianym lub błędnym, a nawet z obawy przed utratą kontroli. Ten psychologiczny mechanizm, choć naturalny, staje się toksyczny, gdy uniemożliwia empatię, perspektywę drugiej osoby i budowanie mostów porozumienia. W kontekście filozoficznym, jest to odzwierciedlenie solipsystycznej postawy, w której jedynym uznawanym punktem odniesienia jest własny subiektywny świat. Nieustanne dążenie do zwycięstwa w sporze, uznawanie własnej wersji rzeczywistości za jedyną słuszną, generuje bariery i uniemożliwia wzajemne wsparcie i akceptację, które są filarami zdrowej relacji.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Druga część cytatu – „Nie musisz akceptować działań innych ludzi, ale musisz zaakceptować osobę” – wnosi wymiar bezwarunkowej akceptacji, kluczowej dla wszelkich trwałych i satysfakcjonujących relacji. Filozoficznie, jest to echo humanizmu i uznania inherentnej wartości każdej jednostki, niezależnie od jej czynów. Psychologicznie, cytat ten podkreśla różnicę między zachowaniem a tożsamością. Nie zgadzanie się z czyimś postępowaniem, krytyka czy niezadowolenie z konkretnego działania, jest naturalne i często konieczne dla zdrowego funkcjonowania. Jednakże, odrzucenie osoby jako całości, potępienie jej istnienia z powodu jej błędów, jest o wiele bardziej destrukcyjne. Akceptacja osoby oznacza uznanie jej godności, jej prawa do istnienia, jej złożoności i jej potencjału, nawet jeśli nie zgadzamy się z jej wyborami. To właśnie ta zdolność do rozróżniania działania od tożsamości pozwala na utrzymanie miłości i harmonii nawet w obliczu konfliktu. Akceptacja osoby staje się wtedy aktem empatii, miłości i szacunku, który umożliwia dialog, przebaczenie i dalszy rozwój relacji, zamiast jej destrukcji.