Młodość domaga się nieśmiertelności.
Młodość, pełna witalności i potencjału, podświadomie odrzuca śmiertelność, pragnąc znaczenia, trwałego wpływu i nieskończoności możliwości.
Sformułowanie Nikosa Kazantzakisa, że „młodość domaga się nieśmiertelności”, jest głęboko rezonującym wglądem w fundamentalne psychologiczne i filozoficzne aspekty ludzkiego doświadczenia. W swoim rdzeniu, to zdanie uchwyca esencję etapu rozwojowego, charakteryzującego się potężnym poczuciem możliwości, braku granic i, w pewnym sensie, negacją śmierci. Młodość, z perspektywy psychologicznej, jest okresem intensywnego formowania się tożsamości, odkrywania świata i testowania granic. Jest to czas, kiedy horyzonty wydają się nieskończone, a przyszłość jawi się jako niezapisana tablica, czekająca na wypełnienie. To poczucie nieskończoności możliwości przekłada się na podświadome, a czasem świadome, odrzucenie ograniczeń, w tym ograniczenia ostatecznego – śmierci.
„Domaganie się nieśmiertelności” niekoniecznie oznacza pragnienie wiecznego życia w sensie fizycznym, choć i to może być elementem. Bardziej trafne wydaje się odniesienie do psychologicznej nieśmiertelności: pragnienia pozostawienia trwałego śladu, bycia niezapomnianym, zrealizowania pełni swojego potencjału i uniknięcia ulotności. Młodzi ludzie często angażują się w intensywne, czasem ryzykowne zachowania, które mogą być interpretowane jako testowanie granic śmiertelności – podświadome potwierdzanie swojej odporności i witalności. Jest to również okres intensywnego pragnienia znaczenia i wpływu; młodość chce wierzyć, że jej działania mają trwale konsekwencje, wykraczające poza jej własne życie.
Filozoficznie, to pragnienie nieśmiertelności w młodości może być postrzegane jako odpowiedź na egzystencjalny lęk przed nicością. W miarę jak człowiek dojrzewa, konfrontacja ze śmiertelnością staje się bardziej bezpośrednia i bolesna. Młodość, dzięki swojej witalności, pewnemu idealizmowi i często mniejszemu doświadczeniu straty, jest w stanie utrzymać iluzję kontroli nad własnym losem, a tym samym nad własnym istnieniem. To jest stan psychiczny, w którym wizja przyszłości jest tak potężna, że lęk przed jej zakończeniem jest skutecznie tłumiony. W pewnym sensie, młodość tworzy swoją własną narrację nieśmiertelności poprzez plany, marzenia, ambicje i wiarę w to, że ma przed sobą „całe życie”. Gdy ta iluzja zaczyna pękać, wraz z doświadczeniem, odpowiedzialnością i starzeniem się, domaganie się nieśmiertelności ustępuje miejsca bardziej złożonemu i często bolesnemu procesowi akceptacji ograniczeń ludzkiej egzystencji.