Młodość zawsze źle się kończy: kończy się.
Młodość kończy się, ponieważ samo jej istnienie jest iluzją wieczności, brutalnie ustępującą miejsca przemijaniu i dorosłości.
Młodość: Iluzja Wieczności i Brutalność Przemijania
Cytat Aleksandra Kumora „Młodość zawsze źle się kończy: kończy się.”, pozornie cyniczny, kryje w sobie głęboką psychologiczną i filozoficzną prawdę o naturze ludzkiego doświadczenia. Na poziomie najbardziej fundamentalnym, odnosi się do nieuchronności przemijania. Młodość, jako okres intensywnych przeżyć, odkryć, rozwoju i poczucia nieskończonych możliwości, jawi się często jako stan permanentny w świadomości tych, którzy ją aktualnie przeżywają. Dominuje poczucie czasowej nieograniczoności, gdzie przyszłość rysuje się w barwach optymizmu i nieskrępowanej wolności. Ta „nieskończoność” jest jednak iluzoryczna. Koniec młodości, symbolizowany przez dorastanie, utratę pewnych atrybutów wieku (fizycznych, ale przede wszystkim psychicznych i społecznych), wejście w dorosłość z jej odpowiedzialnościami i ograniczeniami, jest formą utraty. Utraty tej swobody, beztroski, a często i części marzeń, które w młodości wydawały się na wyciągnięcie ręki.
„Źle się kończy” nie oznacza tu koniecznie nieszczęścia w tradycyjnym sensie, lecz raczej doświadczenie deziluzji i konfrontacji z rzeczywistością. To moment, w którym iluzja wiecznej młodości pęka, a człowiek musi zmierzyć się z faktem przemijania i ograniczoności własnego życia. Ten proces bywa bolesny, ponieważ wymaga redefinicji tożsamości. Kim jesteśmy, gdy nie jesteśmy już „młody”? Co definiuje naszą wartość, sens naszego życia, gdy minie ten złoty wiek? Dla wielu jest to również czas doświadczania pierwszych poważnych strat – śmierci bliskich, rozpadu związków, utraty marzeń. Te traumy, choć naturalne w cyklu życia, ugruntowują przekonanie o „złym końcu” młodzieńczego, niezakłóconego postrzegania świata.
Z perspektywy psychologii rozwoju, przejście z adolescencji do dorosłości jest kluczowym, ale często stresującym etapem. Wymaga on adaptacji do nowych ról społecznych, budowania trwałych więzi, podejmowania odpowiedzialnych decyzji, co często wiąże się z opuszczeniem strefy komfortu i rezygnacją z pewnych swobód. Metafora „końca” młodzieńczego etapu życia jest więc głębokim odbiciem psychologicznego procesu dojrzewania, który, choć niezbędny dla rozwoju, jest naznaczony stratą i koniecznością pogodzenia się z faktem przemijania.