Musisz uwierzyć w siebie, żeby siebie zrozumieć.
Wiara w siebie to klucz do samopoznania; pozwala na akceptację, eksplorację wewnętrznego świata i rozwój, bez paraliżującego strachu.
Zrozumienie siebie poprzez akt wiary w siebie: Filozoficzno-psychologiczna perspektywa
Cytat o. Johna Sturma SJ, „Musisz uwierzyć w siebie, żeby siebie zrozumieć”, stanowi głęboką refleksję nad procesem poznawania własnego „ja”. Z perspektywy filozoficzno-psychologicznej, odwraca on tradycyjne podejście, które często zakłada, że najpierw należy zrozumieć, aby móc uwierzyć. Sturm sugeruje, że akt wiary w siebie stanowi przedustawną, kluczową bramę do głębszego samopoznania.
Psychologicznie, wiara w siebie nie jest tu rozumiana jako naiwna pewność swoich możliwości, lecz jako fundamentalne przyjęcie własnej wartości i potencjału, nawet w obliczu niewiedzy czy wątpliwości. Jest to świadome pozwolenie na eksplorację wewnętrznego świata, bez paraliżującego strachu przed błędami czy niedoskonałościami. Brak tej wiary często prowadzi do samoutrudniania – blokowania procesów introspekcji, unikania konfrontacji z własnymi słabościami, a w konsekwencji, do stagnacji w rozwoju osobistym.
Filozoficznie, można to interpretować jako przyjęcie perspektywy egzystencjalnej. Człowiek nie jest z góry zrozumiany; jego „ja” jest raczej projektem w toku, kształtowanym przez wybory i doświadczenia. Wiara w siebie staje się zatem aktem odwagi, aktem afirmacji własnego istnienia i prawa do samopoznania. Bez tego zaufania do własnej intuicji, do własnych odczuć i myśli, proces zrozumienia staje się niemożliwy, ponieważ brakuje wewnętrznego „podmiotu”, który byłby gotów do podjęcia wysiłku samopoznawczego. To tak, jakby próbować czytać książkę, nie wierząc w sens samego czytania.
Kontekst jezuicki, z którego wywodzi się Sturm, często podkreśla znaczenie wewnętrznej wolności i poszukiwania prawdy. Wiara w siebie, w tym ujęciu, może być rozumiana jako odwaga bycia – odwaga do stawiania pytań, do introspekcji i do przyjęcia tego, co odkrywane. Bez tego wewnętrznego pozwolenia, nasze potencjalne „ja” nigdy nie zostanie w pełni odkryte ani zrozumiane, pozostając w sferze nieuświadomionych możliwości. Ostatecznie, cytat Sturma jest wezwaniem do głębokiego zaufania do siebie jako podstawowego warunku do autentycznego samorozwoju i samowiedzy.