Na nieszczęście mogą skazać nas inni - na miłość skazujemy sie sami.
Inni mogą nas skrzywdzić (nieszczęście), ale miłość to nasz aktywny wybór i świadoma decyzja o zaangażowaniu, budująca naszą psychikę.
Głębokie rozumienie cytatu: „Na nieszczęście mogą skazać nas inni – na miłość skazujemy się sami.”
Cytat ten, choć anonimowy, zawiera w sobie głęboką psychologiczną i filozoficzną prawdę o naturze ludzkiego doświadczenia, autonomii i cierpienia. Rozdziela sferę wpływu zewnętrznego od wewnętrznego, stawiając człowieka w roli aktywnego, odpowiedzialnego podmiotu w kształtowaniu kluczowego aspektu jego życia – miłości.
Pierwsza część wypowiedzi – „Na nieszczęście mogą skazać nas inni” – odnosi się do fundamentalnej asymetrii w ludzkiej egzystencji. Jesteśmy istotami społecznymi, wrażliwymi na działanie świata zewnętrznego i innych ludzi. Traumy, niesprawiedliwość, utrata, zdrada czy nawet zwykła obojętność – to wszystko może nas dotknąć, wyrządzić krzywdę, wpędzić w stan nieszczęścia, niezależnie od naszej woli. Jest to niejako uznanie ludzkiej kruchości i zależności od okoliczności, które często bywają poza naszą kontrolą. W aspekcie psychologicznym, odnosi się to do koncepcji traumy, victimizacji, a także do wpływu środowiska i relacji na kształtowanie się naszej psychiki i dobrostanu. Jesteśmy narażeni na działanie sił, które mogą nas złamać, odebrać nam poczucie bezpieczeństwa, a nawet sens życia.
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
W świecie, który każe Ci być kimś, odważ się być sobą.
Radykalna samoakceptacja to zaproszenie do wewnętrznej wolności.
Zobacz, czym jest i jak wiele może Ci dać!
Druga część – „na miłość skazujemy się sami” – jest znacznie bardziej złożona i prowokująca. Użycie słowa „skazujemy” jest tutaj kluczowe. Nie mówi o „wybieramy” czy „odnajdujemy”, lecz o „skazujemy”, co sugeruje proces, który jest zarówno świadomy, jak i obarczony pewnym ryzykiem, a może nawet przymusem wynikającym z naszej wewnętrznej potrzeby. To nie jest bierny akt. Oznacza to, że miłość nie jest jedynie zewnętrznym zdarzeniem, które nam się przydarza, ale stanowi wewnętrzną decyzję, postawę i aktywny wysiłek. Jest to akt woli i zaangażowania, który wymaga otwarcia się na drugiego człowieka, na ryzyko odrzucenia, na ból i zranienie. Psychologicznie, odnosi się to do procesów takich jak budowanie więzi, zaangażowanie emocjonalne, intymność i rozwój osobisty. Miłość w tym kontekście to nie tylko romantyczne uczucie, ale szersze pojmowanie troski, empatii, zaangażowania w relacje – także te rodzinne czy przyjacielskie. To wewnętrzna zgoda na bycie bezbronnym, na poświęcenie, na pracę nad relacją, na wybór drugiego człowieka i zaakceptowanie wszystkich konsekwencji tego wyboru. W tym sensie, miłość jest formą autokreacji, świadomego kształtowania własnego świata emocjonalnego i relacyjnego, co stanowi potężny akt autonomii i samostanowienia w obliczu często chaotycznej i krzywdzącej rzeczywistości.