Nigdy nie rób tego, co twoje dziecko może zrobić samo.
Kształtuj samodzielność dziecka. Wyręczanie blokuje rozwój kompetencji, prowadząc do bezradności. To inwestycja w jego odporność i poczucie sprawczości.
Cytat Michele Borby, „Nigdy nie rób tego, co twoje dziecko może zrobić samo”, stanowi esencję pedagogiki opartej na wzmacnianiu samodzielności i kompetencji. Filozoficznie zakorzeniony jest w egzystencjalizmie i humanizmie, podkreślając wrodzoną potrzebę autonomii i samostanowienia jednostki. Każdy człowiek, od wczesnego dzieciństwa, dąży do bycia podmiotem własnego życia, a nie tylko jego biernym obserwatorem.
Psychologicznie, zdanie to odwołuje się do kluczowych teorii rozwoju, zwłaszcza teorii Eriksona dotyczącej etapów rozwoju psychospołecznego, gdzie konflikt między autonomią a wstydem i zwątpieniem jest centralny dla wczesnego dzieciństwa. Dając dziecku możliwość samodzielnego działania, wspieramy kształtowanie się poczucia kompetencji i sprawczości. Kiedy rodzic konsekwentnie wyręcza dziecko, przekazuje podprogowo komunikat o jego rzekomej niewystarczalności, co może prowadzić do ukształtowania się wyuczonej bezradności. Dziecko, które nie ma szansy doświadczyć sukcesu wynikającego z własnego wysiłku, rzadziej podejmuje inicjatywę i szybciej rezygnuje w obliczu trudności.
W kontekście teorii przywiązania, autonomiczna postawa rodzica (dając dziecku przestrzeń do rozwoju) pozwala na kształtowanie się bezpiecznego stylu przywiązania, w którym dziecko czuje się bezpieczne, eksplorując świat samodzielnie, wiedząc, że w razie potrzeby może liczyć na wsparcie rodzica. Jest to kluczowe dla rozwoju odporności psychicznej i umiejętności radzenia sobie z wyzwaniami w dorosłym życiu.
Ponadto, cytat ten dotyka aspektu moralnego i etycznego wychowania. Ucząc dziecko samodzielności, uczymy je również odpowiedzialności za własne działania i decyzje. Przygotowujemy je na życie w społeczeństwie, gdzie samodzielność jest cenną wartością, a zdolność do rozwiązywania problemów bez ciągłego nadzoru jest fundamentem sukcesu i satysfakcji. To nie tylko kwestia wygodnictwa rodzica, ale świadoma inwestycja w przyszłe dobrostan psychiczny i społeczny dziecka.