Odkładamy życie na potem. Myślimy, że teraźniejszość nie jest odpowiednim momentem, aby żyć pełnią życia. Czekając na ten moment możemy nigdy nie zacząć żyć.
Odkładając życie na później, tworzymy iluzję przyszłości, unikając teraźniejszości z lęku i braku uważności. Ryzykujemy, że nigdy nie zaczniemy żyć naprawdę.
Cytat Thich Nhat Hanha głęboko penetruje fundamentalne mechanizmy ludzkiej psychiki i egzystencji, ujawniając pułapkę, w którą nierzadko wpadamy. Z perspektywy psychologicznej, odkładanie życia na później jest często zakorzenione w lęku – lęku przed porażką, lęku przed oceną, lęku przed zmianą, a nawet lęku przed samym szczęściem. Budujemy w umyśle idealny scenariusz przyszłości, w którym wszystkie warunki zewnętrzne będą sprzyjać temu, byśmy mogli „naprawdę zacząć żyć”. Może to być „jak skończę studia”, „jak znajdę lepszą pracę”, „jak schudnę”, „jak znajdę partnera”. Ten bezterminowy okres oczekiwania staje się mechanizmem obronnym, pozwalającym nam unikać konfrontacji z trudnościami i niepewnością teraźniejszości. Tworzymy iluzję kontroli nad przyszłością, jednocześnie rezygnując z realnej kontroli nad jedynym momentem, który faktycznie istnieje – teraz.
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Czy wiesz, że relacje z matką są kanwą
dla wszystkich innych relacji, jakie nawiązujesz w życiu?
Poznaj mechanizmy, które kształtują Cię od dzieciństwa.
Odzyskaj władzę nad sobą i stwórz przestrzeń dla nowych relacji – z matką, córką, światem i samą sobą 🤍
Filozoficznie, cytat ten nawiązuje do koncepcji carpe diem, podkreślając efemeryczny charakter każdej chwili. Thich Nhat Hanh, jako mistrz zen, zwraca uwagę na fundamentalne znaczenie uważności (mindfulness). Życie pełnią życia nie jest celem do osiągnięcia w przyszłości, lecz sposobem bycia tu i teraz, pełnym zaangażowaniem w bieżące doświadczenie, niezależnie od tego, czy jest ono „idealne”. Odkładanie życia na później wynika z przekonania o niedoskonałości teraźniejszości, z porównywania jej z wyidealizowanym obrazem przyszłości. Ta tendencja do życia w przeszłości (przeżuwanie żalów) lub w przyszłości (fantazjowanie i planowanie) sprawia, że umyka nam to, co najbardziej realne i wartościowe. Psychologia poznawcza wskazuje, że nasze myśli i przekonania o przyszłości często determinują nasze działania w teraźniejszości. Wierząc, że „jeszcze nie czas”, nie podejmujemy działań, które mogłyby wzbogacić nasze życie. Finalnie, cytat ten jest ostrzeżeniem przed pułapką prokrastynacji egzystencjalnej, która może prowadzić do żalu i poczucia niewykorzystanego potencjału. Przypomina, że jedyny moment, w którym możemy doświadczyć życia i spełnienia, to zawsze teraz.