Opinia publiczna jest jak upiór: nikt go nie widział, ale wszyscy pozwalają się mu terroryzować.
Opinia publiczna to nieuchwytna siła, która terroryzuje jednostki poprzez lęk przed nieznanym osądem społecznym.
Cytat Sigmunda Graffa rezonuje z fundamentalnymi aspektami ludzkiej psychiki i dynamiki społecznej, ukazując subtelną, lecz wszechobecną siłę, jaką jest opinia publiczna. Porównanie jej do upiora jest niezwykle trafne i wielowymiarowe. Po pierwsze, podkreśla jej niematerialność. Upiór, podobnie jak opinia publiczna, nie jest czymś, co można uchwycić, dotknąć czy zdefiniować w konkretnych kategoriach. Nie ma jednego organu, który ją tworzy, ani jednej osoby, która nią emanuje. Jest to raczej zbiór rozproszonych, często sprzecznych percepcji, sądów i przekonań, które kolektywnie kształtują pewien dominantny narracyjny. Ta niematerialność sprawia, że jest trudna do obalenia, ponieważ nie można wskazać jej źródła ani bezpośredniego sprawcy.
Po drugie, metafora upiora odnosi się do lęku i irracjonalności, które towarzyszą konfrontacji z opinią publiczną. Lęk przed upiorem jest często lękiem przed nieznanym, przed tym, czego nie można zrozumieć ani kontrolować. Podobnie, strach przed osądem społecznym, przed byciem wykluczonym czy potępionym, jest potężnym motywatorem ludzkich zachowań. Ludzie często dostosowują swoje działania, wypowiedzi, a nawet myśli do tego, co, jak przypuszczają, jest akceptowalne lub oczekiwane przez 'opinię publiczną', nawet jeśli nie są w stanie precyzyjnie zdefiniować, czym ona jest i kto ją reprezentuje. To generuje konformizm, często nieświadomy i wynikający z obawy przed potencjalnymi konsekwencjami niezgodności.
W kontekście psychologicznym, Graff dotyka mechanizmów projektowania i uwewnętrzniania norm społecznych. Ludzie internalizują wyobrażenie o tym, co 'inni' myślą, i na tej podstawie konstruują swoją rzeczywistość społeczną. Opinia publiczna staje się projekcją zbiorowych lęków, pragnień i oczekiwań, które są następnie z powrotem rzutowane na jednostki, wywierając na nie nacisk. Ten 'upiór' jest więc w pewnym sensie wytworem naszej własnej zbiorowej wyobraźni, a zarazem potężną siłą, która tę wyobraźnię kształtuje i kontroluje. Jest to cykliczny proces, w którym lęk przed nieistniejącym bytem staje się realną siłą, terroryzującą jednostki i społeczeństwa, podważając ich autonomię i spontaniczność.