Pieniądz jest jak każdy inny wirus: przeżarłszy duszę, w której zagościł, odchodzi w poszukiwaniu świeżej krwi.
Pieniądz, niczym wirus, infekuje duszę, niszcząc wartości i empatię, by potem szukać kolejnych ofiar, symbolizując nienasyconą chciwość.
Cytat Carlosa Ruiza Zafóna, porównujący pieniądz do wirusa, jest niezwykle trafny z perspektywy psychologicznej i filozoficznej, ukazując jego destrukcyjną naturę w kontekście ludzkiej psychiki i moralności. Wirus, w swej biologicznej istocie, dąży do samopowielania i przetrwania poprzez przejęcie kontroli nad komórką gospodarza. Podobnie pieniądz, w sensie symbolicznym i psychospołecznym, ma zdolność replikowania samego siebie w umyśle człowieka, stając się dominującą wartością i celem. Początkowo może wydawać się neutralnym narzędziem, lecz w miarę jak „zagości” w duszy, zaczyna ją modyfikować.
„Przeżarcie duszy” oznacza tu głęboką erozję wewnętrznych wartości, empatii, moralności i autentycznych relacji międzyludzkich. Pieniądz, jako wirus, infekuje system wartości, przedkładając materialne nad duchowe, posiadanie nad bycie. Wirus ten działa podstępnie; osoba zarażona stopniowo traci kontakt ze swoim prawdziwym „ja”, stając się coraz bardziej zorientowana na akumulację, status i władzę, którą pieniądz może zapewnić. To prowadzi do instrumentalizacji innych ludzi, zaniku wrażliwości na ich potrzeby i redukcji życia do bilansu zysków i strat.
Koncepcja „odchodzenia w poszukiwaniu świeżej krwi” jest kluczowa. Oznacza to, że pieniądz, raz pochłonięta przez niego dusza, nie nasyca się. Wręcz przeciwnie, jego ‘apetyt’ rośnie. Kiedy jednostka zostaje całkowicie podporządkowana jego logice, pieniądz traci swoją „moc” w kontekście jej wewnętrznego rozwoju, bo nie ma już w niej niczego „żywego” do przeżarcia. Wirus ten, niczym pasożyt, przenosi się na kolejne dusze, szukając nowych obszarów do dominacji i ekspansji. Symbolizuje to niekończący się cykl chciwości i niezaspokojenia, który niszczy zarówno jednostki, jak i społeczeństwa. Psychologicznie, jest to metafora pogłębiającej się pustki i anomii, które towarzyszą nadmiernemu przywiązaniu do bogactwa kosztem autentycznego sensu życia i międzyludzkich więzi.