Podobno szczęściem można zarazić się jak chorobą. Ale jakoś nie widać epidemii.
Szczęście jest subiektywne i wymaga otwartego umysłu, w przeciwieństwie do chorób. Ludzka złożoność psychiczna utrudnia jego rozprzestrzenianie, mimo pragnienia.
Paradoks Szczęścia i Ludzkiej Kondycji
Cytat Georgesa Neveuxa, „Podobno szczęściem można zarazić się jak chorobą. Ale jakoś nie widać epidemii.”, dotyka głębokich warstw ludzkiej psychiki i filozofii bytu. Na pierwszy rzut oka, Neveux zestawia ze sobą dwa kontrastujące pojęcia: zaraźliwość – cechę typową dla chorób, często negatywnie konotowaną – ze szczęściem, stanem pożądanym i uniwersalnie uznawanym za dobro. Ta antyteza odgrywa kluczową rolę w rozumieniu przesłania.
Z psychologicznego punktu widzenia, Neveux zdaje się podważać powszechne przekonanie o „zaraźliwości” szczęścia poprzez obserwację rzeczywistości. Chociaż intuicyjnie pragniemy, by radość i zadowolenie rozprzestrzeniały się łatwo, doświadczenie życiowe często temu przeczy. Ludzie w depresji rzadko stają się nagle szczęśliwi w obecności szczęśliwych; wręcz przeciwnie, kontrast może pogłębić ich poczucie wyobcowania lub nieszczęścia. To sugeruje, że mechanizmy przenoszenia stanów emocjonalnych są o wiele bardziej złożone niż prosta transmisja patogenu.
Czy Twój związek Cię wspiera,
czy wyczerpuje?
Jeśli w relacji czujesz samotność lub zagubienie, to znak, że czas odzyskać siebie i stworzyć związek, który naprawdę będzie Cię wspierać 🤍
Ranisz siebie, bo chronisz
wewnętrzne dziecko?
To ta odrzucona część Ciebie, która wciąż czeka na poczucie bezpieczeństwa, uznanie i miłość. I tylko Ty możesz ją nimi obdarzyć🤍
Głębsza analiza wskazuje na kilka aspektów:
- Subiektywność Szczęścia: Szczęście nie jest obiektywnym stanem, lecz wysoce subiektywnym doświadczeniem, zależnym od indywidualnych wartości, oczekiwań, przeszłych doświadczeń i kontekstu życiowego. To, co uszczęśliwia jedną osobę, może być obojętne dla innej. W przeciwieństwie do choroby, która ma zazwyczaj konkretne, mierzalne objawy i przyczyny, szczęście jest trudne do zdefiniowania, a tym samym do „przeniesienia” w uniwersalny sposób.
- Mechanizmy Psychologiczne: Neveux zdaje się wskazywać na brak empatii lub zdolności do głębokiego rezonansu emocjonalnego w społeczeństwie. O ile radość faktycznie może być emanacją, inspirującą i podnoszącą na duchu, o tyle do jej „zarażenia” potrzeba podatnego gruntu, czyli po prostu otwartości i gotowości na przyjęcie tego stanu. Społeczeństwo, obciążone własnymi problemami i traumami, często nie posiada tej gotowości.
- Społeczne Bariery: Epidemie chorób rozprzestrzeniają się bez naszej woli. Szczęście, aby się „rozprzestrzenić”, wymaga aktywnego współdziałania, otwartości i braku zazdrości. Ludzka skłonność do porównywania się z innymi, poczucie straty czy niesprawiedliwości, mogą wręcz blokować „zarażenie się” szczęściem.
- Pracoholizm i Konsumpcjonizm: W kulturze, gdzie sukces często mierzy się materialnym posiadaniem i nieustannym dążeniem do więcej, prawdziwe, wewnętrzne szczęście może być marginalizowane lub mylone z chwilową satysfakcją. To prowadzi do ciągłego poszukiwania, a nie do czerpania radości z tego, co jest.
Neveux nie tyle krytykuje ideę szczęścia, co wskazuje na tragizm ludzkiej kondycji, w której, pomimo powszechnego pragnienia szczęścia, nie jesteśmy w stanie stworzyć społeczeństwa, w którym rozprzestrzeniałoby się ono tak swobodnie jak choroba. Dzieje się tak, ponieważ ludzkie cierpienie, zawiść, indywidualizm i skomplikowane mechanizmy psychologiczne stanowią potężne bariery dla jego rozprzestrzeniania się. Cytat prowokuje do refleksji nad tym, dlaczego, mimo tak wielkich pragnień, tak mała jest „pandemia” prawdziwej radości i zadowolenia.