Rząd ma jedno ramię długie, a drugie krótkie: długie służy do brania - sięga wszędzie; krótkie służy do dawania i dosięga tylko tych, którzy są najbliżej.
Rząd łatwo zabiera (długie ramię), ale trudno i selektywnie daje (krótkie ramię). Wzmacnia to nierówności i rozczarowanie społeczne.
Cytat Ignazio Silone doskonale oddaje złożoną dynamikę władzy i jej psychologiczne implikacje. “Długie ramię” rządu, sięgające wszędzie po to, by “brać”, odzwierciedla wszechobecność i omnipotencję aparatu państwowego w procesie ekstrakcji zasobów – czy to materialnych (podatki, praca, surowce), czy niematerialnych (posłuszeństwo, dane, energia społeczna). Psychologicznie, ta zdolność do “brania” buduje w jednostkach poczucie podległości i nieuchronności. Wytwarza mechanizmy adaptacyjne oparte na konformizmie, strachu przed sankcjami lub, w skrajnych przypadkach, na apatii i bezsilności poznanej.
Z drugiej strony, “krótkie ramię” służące do “dawania”, które “dosięga tylko tych, którzy są najbliżej”, uwypukla selektywność i często ograniczony zasięg dystrybucji korzyści. Może to oznaczać, że pomoc, wsparcie czy przywileje trafiają głównie do osób uprzywilejowanych, połączonych z władzą polityczną lub ekonomiczną, lub do tych, którzy są w stanie skutecznie lobbować za swoimi interesami. Z perspektywy psychologii społecznej, tworzy to poczucie niesprawiedliwości i wykluczenia wśród tych, którzy pozostają poza zasięgiem tego krótkiego ramienia. Prowadzi do erozji zaufania do instytucji, frustracji, a nawet buntu. Dychotomia ta doskonale ilustruje nierówności w dostępie do zasobów i wsparcia, co ma głębokie konsekwencje dla dobrostanu psychicznego jednostek i spójności społecznej. Taka dysproporcja w działaniu rządu wzmacnia percepcję, że system jest asymetryczny: sprawny w ściąganiu zobowiązań, ale nieudolny w świadczeniu usług, co rodzi poczucie alienacji i cynizmu politycznego.