Samotność jest fanaberią młodości oraz tragedią starości.
Samotność bywa wyborem młodych, poszukujących siebie, a staje się bolesnym przymusem starości, pozbawionej relacji i wsparcia.
Samotność: Od Fanaberii do Tragedii – Studium Human Experience
Cytaty Lidi Jasińskiej, że „Samotność jest fanaberią młodości oraz tragedią starości”, oferuje głęboki wgląd w ewolucję ludzkiego doświadczenia samotności na przestrzeni życia. Z perspektywy psychologicznej, jego znaczenie leży w subtelnościach percepcyjnych, które zmieniają się z wiekiem, odzwierciedlając zmieniające się potrzeby, zasoby i oczekiwania jednostki.
„Fanaberia młodości” odnosi się do okresu, w którym samotność jest często wyborem, niekoniecznie brakiem. Młodzi ludzie, ze swoim dynamicznym rozwojem tożsamości, często szukają przestrzeni do introspekcji, ekspresji indywidualności i poszukiwania własnej drogi. Izolacja może być wówczas postrzegana jako luksus – czas na naukę, kreatywność, eksplorację własnego wnętrza, a nawet świadome zdystansowanie się od norm społecznych. Jest to okres, w którym budujemy swoją wartość, eksperymentujemy z rolami i poszukujemy sensu. Samotność, w tej fazie, jest częścią procesu odkrywania siebie, a nawet może być nacechowana pewnym romantyzmem. Młodzi ludzie często mają tendencję do idealizowania pewnych stanów emocjonalnych, w tym samotności, postrzegając ją jako wyraz artystycznej duszy lub buntowniczej natury.
Z kolei „tragedia starości” ukazuje bezlitosną perspektywę samotności w późniejszym życiu. W miarę starzenia się, sieć społeczna często się kurczy, z powodu utraty bliskich, przejścia na emeryturę, chorób, czy ograniczeń fizycznych, które utrudniają utrzymywanie kontaktów. Samotność, która w młodości mogła być wyborem, staje się przymusem, często naznaczonym poczuciem straty, żalu i bezradności. W tym wieku, potrzeby emocjonalne, takie jak potrzeba przynależności, akceptacji i wsparcia, stają się jeszcze bardziej palące. Brak tych elementów może prowadzić do poważnych konsekwencji psychicznych, w tym depresji, lęku, poczucia beznadziei, a nawet obniżenia funkcji poznawczych. To, co w młodości było fanaberią, w starości staje się ciężarem, zagrażającym zdrowiu psychicznemu i fizycznemu. Poczucie bycia zapomnianym lub niepotrzebnym jest szczególnie bolesne w końcowej fazie życia.
Kluczowe znaczenie psychologiczne tego cytatu leży w jego zdolności do podkreślenia dynamicznego, kontekstowego i percepcyjnego charakteru samotności. Samotność nie jest statycznym bytem, lecz zmieniającym się doświadczeniem, zależnym od wieku, indywidualnych potrzeb, dostępnych zasobów i kulturowych oczekiwań. Cytat ten stanowi również ważne przypomnienie o potrzebie tworzenia i utrzymywania silnych więzi społecznych na przestrzeni całego życia, jako fundamentalnego elementu dobrostanu psychicznego.