Słusznie jest wybaczać winy proszącemu o przebaczenie.
Przebaczenie proszącemu o nie otwiera drogę do ulgi, odbudowy relacji i uwolnienia od ciężaru urazy, dla obu stron.
Zaproszenie do Odbudowy: Filozoficzno-Psychologiczne Rozważania nad Przebaczeniem Horacego
Aforyzm Horacego, "Słusznie jest wybaczać winy proszącemu o przebaczenie", nie jest jedynie moralnym nakazem, lecz głęboką psychologiczną obserwacją. Jego znaczenie wykracza poza proste rozgrzeszenie, wnikając w dynamikę relacji międzyludzkich, procesy samoregulacji i potencjał do uzdrowienia. Kontekst „słuszności” nie odnosi się tu do absolutnej sprawiedliwości, lecz do pragmatyki ludzkiego współistnienia i wewnętrznego dobrostanu.
Psychologicznie, prośba o przebaczenie jest aktem pokory i empatii. Proszący o przebaczenie demonstruje świadomość popełnionego błędu, akceptację odpowiedzialności i, co najważniejsze, uznaje cierpienie, które zadał drugiej osobie. To uznanie jest kluczowe, ponieważ otwiera przestrzeń na empatię ze strony zranionego. Odmowa przebaczenia, mimo szczerej prośby, może pogłębić poczucie winy osoby proszącej, jednocześnie utrzymując zranionego w roli ofiary i więżąc go w negatywnych emocjach.
Przebaczenie, w sensie Horacjańskim, jest aktem ulgi i wyzwolenia. Nie jest to uniewinnienie sprawcy, ani zapomnienie o krzywdzie. Jest to raczej świadome podjęcie decyzji o uwolnieniu się od ciężaru urazy, gniewu i pragnienia odwetu. Te emocje, choć początkowo zrozumiałe, z czasem mogą stać się paraliżujące, zatruwając życie psychiczne zranionego. Przebaczenie jest więc aktem samostanowienia, odzyskiwania kontroli nad własnym stanem emocjonalnym.
Co więcej, aforyzm ten wskazuje na potencjał naprawczy relacji. Kiedy osoba prosi o przebaczenie, a druga strona jest w stanie je ofiarować, tworzy się przestrzeń dla odbudowy zaufania i wzmocnienia więzi. Jest to proces, który wymaga odwagi od obu stron – odwagi by przyznać się do błędu i odwagi by ten błąd puścić. W ten sposób Horacy podkreśla, że słuszność przebaczenia nie leży jedynie w jego moralnym wymiarze, ale przede wszystkim w jego funkcjonalności i terapeutycznym potencjale dla jednostki i społeczności. Jest to zaproszenie do aktywnego kształtowania przyszłości, zamiast kurczowego trzymania się przeszłości.